Ruggiero Leoncavallo
Z Wikipedii
Ruggiero Leoncavallo (ur. 8 marca 1857 w Neapolu, zm. 9 sierpnia 1919 w Montecatini) – włoski kompozytor operowy.
Jest on uważany wraz z Pietro Mascagnim za twórcę weryzmu w operze. Komponował głównie opery, ale także pieśni i balet "La Vita d'una Marionetta". Jego najbardziej znaną operą jest "Pajace" (Pagliacci) z 1892.
[edytuj] Biografia
Był synem sędziego. Ukończył konserwatorium Św. Piotra w Neapolu i pierwsze lata po otrzymaniu dyplomu spędził jako nauczyciel muzyki. Marzył o sukcesie i sławie kompozytowa operowego, jednak jego pierwsze prace nie odniosły sukcesu. W 1890 r. obejrzał przedstawienie Rycerskości wieśniaczej Pietro Mascagniego i postanowił również zyskać rozgłos pisząc operę o podobnej tematyce. Powstały wtedy Pajace, które wg wersji kompozytowa oparte były na prawdziwej, sądzonej przez jego ojca, historii morderstwa.
Wystawienie Pajaców w Mediolanie w 1892 r. było ogromnym sukcesem, także dzięki znakomitemu Enrico Caruso, ulubionemu tenorowi kompozytora, w głównej roli Cania. Pragnąc pójść za ciosem, Leoncavallo w 1893 r. wystawił w Mediolanie Medicich, a w 1896 r. - Chattertona. Czasową sławę przyniósł na nowo rok 1897 i wystawienie Cyganerii, którą jednak wkrótce przyćmiła opera Giacomo Pucciniego oparta na tym samym utworze literackim. Równie nieudane okazały się kolejne dzieła - Zaza z 1900 r., Roland z Berlina z 1904 r. i Cyganie, ukończeni w 1912 r. i przez krótki czas popularni w Wielkiej Brytanii. Nieco lepsze były losy niektórych arii z wyżej wymienionych oper - mimo niepowodzenia całości dzieł pojedyncze arie tenorowe z Cyganerii oraz barytonowe z Zazy zdołały przetrwać próbę czasu i są niekiedy wykonywane na koncertach. Jeszcze na dziesięć lat przed śmiercią Leoncavallo usiłował osiągnąć szybki sukces, pisząc operetki niskich lotów, nie ukończył też ostatniej próby napisania opery seria - Króla Edypa.
Ze względu na ciągłe muzyczne niepowodzenia, Leoncavallo był zmuszony dorabiać pisząc libretta dla innych kompozytorów. Brał m.in. udział w tworzeniu libretta do Manon Lescaut Giacomo Pucciniego i był uważany za drugiego, po Arrigo Boito, wielkiego włoskiego librecistę.