Puteaux wz.18
Z Wikipedii
Puteaux wz. 18 (francuskie oznaczenie: Puteaux SA 18) - francuskie krótkolufowe działko półautomatyczne, pochodzące z okresu I wojny światowej, montowane głównie w pojazdach bojowych.
Była to prosta, lecz dość niezawodna i celna broń, o sporej szybkostrzelności, strzelająca płaskotorowo. Przeznaczone było głównie do zwalczania piechoty i gniazd broni maszynowej, na skutek niskiej prędkości wylotowej jedynie w niewielkim stopniu nadawało się do celów przeciwpancernych. Przebijalność pancerza była słaba, ale w praktyce działko okazało się zdatne do zwalczania większości lekkich pojazdów pancernych z bliskiej odległości jeszcze w 1939 roku. Działko obsługiwane było przez jednego żołnierza, cechowało się łatwością obsługi, zacięcia były rzadkie.
Długość lufy 21 kalibrów (L/21). Szybkostrzelność maksymalna 15 strzałów na minutę, praktyczna - 10 strz/min. Otwarcie zamka, wyrzucenie łuski i napięcie iglicy następowało automatycznie (działko półautomatyczne). Broń naprowadzana była na cel przez strzelca za pomocą kolby naramiennej, wyposażona była w celownik lunetkowy.
Działko to było standardowym uzbrojeniem francuskich czołgów lekkich. Montowane było w czołgach Renault FT-17 oraz czołgach okresu II wojny światowej: Renault R-35, Hotchkiss H-35 i H-38, FCM-36 i kilku typach francuskich samochodów pancernych, głównie White-Laffly WL-50.
W Wojsku Polskim działko wz.18 Puteaux używane było w czołgach lekkich Renault FT-17 oraz samochodach pancernych Peugeot, następnie w samochodach pancernych wz.28, wz.34 i wz.29. Stosowane było również na niektórych polskich okrętach rzecznych.
