Proces warszawski 1339
Z Wikipedii
Proces warszawski – proces kanoniczny przeprowadzony w Warszawie w 1339 r. przed wysłannikami papieża Benedykta XII. Stronami procesu były Korona Królestwa Polskiego i zakon krzyżacki.
Proces rozpoczęto 4 lutego 1339 r. w Warszawie, w wyniku zabiegów Kazimierza Wielkiego. Miało to miejsce po odrzuceniu niekorzystnych dla Polski postanowień wyroku wydanego w Wyszehradzie w 1335 r. Pełniący w nim rolę rozjemców władcy Czech i Węgier, przyznali zakonowi jako wieczystą darowiznę (jałmużnę) Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską.
Sędziami w procesie warszawskim byli papiescy kolektorzy kamery apostolskiej: Galhard de Carceribus i Piotr Le Puy. Króla Polski reprezentowali prokuratorzy: Bertold z Raciborza, Jarosław Bogoria i Wojciech z Bochni.
Strona polska przygotowała pełny akt oskarżenia szczegółowo obrazujący stosunki polsko-krzyżackie, domagając się zwrotu: Pomorza Gdańskiego, ziemi chełmińskiej i michałowskiej oraz Kujaw i ziemi dobrzyńskiej. Ziemia chełmińska miała powrócić do Królestwa Polskiego jako jego dawna część składowa ale również w wyniku utraty przez Zakon praw do jej posiadania w wyniku zbrojnego wystąpienia przeciw Polsce jako swemu dobroczyńcy.
Po przesłuchaniu 126 świadków sąd dokonał rozstrzygnięcia sporu, wydając 15 września 1339 r. wyrok, w którym zakonowi krzyżackiemu nakazano zwrot Kujaw i ziemi dobrzyńskiej, Pomorza Gdańskiego oraz ziemi chełmińskiej i michałowskiej. Jednocześnie zasądzono Polsce odszkodowanie w wysokości 194 500 grzywien. Całość kosztów procesu miał pokryć zakon.
Wyrok ten nie został przyjęty przez Krzyżaków, którzy od początku trwania procesu kwestionowali kompetencje sądu, a po wydaniu wyroku złożyli apelację do kurii awiniońskiej.
