Placki ziemniaczane
Z Wikipedii
Placki ziemniaczane – prosta potrawa przygotowywana z ziemniaków smażonych na tłuszczu. Głównymi składnikami są starte surowe ziemniaki z dodatkiem cebuli, oraz jajka.
Placki ziemniaczane podawane być mogą z różnego rodzaju sosami, kwaśną śmietaną oraz, zwłaszcza w Polsce, z konfiturą, musem jabłkowym lub z białym serem.
Istnieją także placki ziemniaczane wypiekane na blasze. Pochodzą one z terenów Ślaska i Beskidów. Do tej prostej potrawy wystarczą odsączone, starte ziemniaki z dodatkiem soli. Tak przygotowaną tarciznę układa się na blasze pieca kuchennego, bądź na specjalnej ułożonej na kuchence gazowej lub elektrycznej. Potrawa ta podawana jest zwykle z masłem (Żywiecczyzna), skwarkami (z boczku lub oddzielonej słoniny, Śląsk) lub kwaśną śmietaną.
Jak wiele speciałów regionalnych powstała w czasach biedy i nieurodzaju. Pierwsze doniesienia sięgają XIX w. Placki takie zastępowały chleb powszedni. Były przygotowywane nawet ze zgniłych ziemniaków, dodawane były plewy, kora drzew. Biedniejsi ludzie przychodzili do bogatszych gospodarzy pracować, a w zamian otrzymywali gorszej klasy ziemniaki, które były natychmiast ścierane i pieczone, aby nie uległy większemu zepsuciu.
[edytuj] Odmiany placków
- Bramborák – w Czechach
- Deruny (Деруни) – na Ukrainie
- Hash browns (albo potato pancakes) – w krajach anglosaskich, również jako składnik śniadania irlandzkiego (tradycyjnie nazywane tam boxty)
- Latkes lub Latkas (לאַטקעס) – w kuchni żydowskiej
- Kartoffelpuffer – w Niemczech
- Rösti – w Szwajcarii
- Raggmunk lub rårakor – w Szwecji
- Tocinei – w Rumunii
- Draniki (Дранiкi) - na Białorusi - Mogą być faszerowane mięsem. Zwykle podawane są ze śmietaną. Czasem są uważane za danie narodowe Bialorusinów.
