Paweł Karuzo

Z Wikipedii

Paweł Karuzo (ur. 12 lutego 1900 w Wołkołacie k. Wilejki, zm. 25 stycznia 1988 w Wilnie), białoruski polityk okresu II RP, zbieracz folkloru i nauczyciel, więzień polityczny okresu ZSRR

Absolwent szkoły ludowej w Brasławiu, w 1924 roku ukończył wydział teoretyczny wileńskiego konserwatorium muzycznego. W latach 1924-26 był wolnym słuchaczem na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (specjalność socjologia i ekonomia), później uczęszczał również do konserwatorium warszawskiego.

W latach dwudziestych XX w. prezes CK Białoruskiej Chrześcijańskiej Demokracji.

Był posłem II kadencji na sejm RP, należał do Klubu Ukraińsko-Białoruskiego.

W 1934 roku porwany w Gdańsku przez sowieckie służby wywiadowcze, wywieziony potajemnie do ZSRR. Więziony na Butyrkach i skazany na 10 lat za szpiegostwo.

W 1937 roku trafił na Sołowki, później do Norylska, gdzie dyrektorował tamtejszemu Teatrowi Miejskiemu (do 1947).

Po powrocie na Białoruś stał na czele domu twórczości ludowej w Mołodecznie. W 1949 roku ponownie aresztowany przez NKWD, przesiedział w więzieniu pięć lat.

Od 1957 roku zatrudniony w Wileńskim Instytucie Nauczycielskim, osiedlił się na stałe w stolicy Litwy.

W 1970 roku Rada Państwa dokonała jego rehabilitacji.

[edytuj] Źródła

• Historia sejmu polskiego - tom II, red. Andrzej Ajnenkiel, Warszawa 1989
• Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom III, red. naukowa Andrzej Krzysztof Kunert, Wydawnictwo Sejmowe Warszawa 2001
• Białorusini w II Rzeczypospolitej, Krystyna Gomółka, Gdańsk 1992