Michał Piwnicki

Z Wikipedii

Bp Michał Piwnicki (ur. 1771 – zm. 29 maja 1845 w Żytomierzu) – drugi z rzędu biskup łucko-żytomierski (1831-1845).

Ukończył grekokatolickie seminarium duchowne w Wilnie. W czasie studiów był świadkiem ostatecznego upadku bytu państwowego Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wyświęcony na kapłana w 1795 r. przez bp. Arseniusza Główniewskiego, grekokokatolickiego bp. włodzimierskiego i brzeskiego. W latach 1795-1797 Piwnicki był profesorem teologii w unickim seminarium duchownym we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1797 r. przeszedł na obrządek łaciński i został mianowany kanonikiem honorowym kijowskiej kapituły katedralnej oraz objął funkcję sekretarza i kierownika kancelarii biskupiej w Żytomierzu. W marcu 1815 r. Uniwersytet Wileński nadał mu tytuł doktora teologii i obojga praw. Na wniosek swego poprzednika bp Kaspera Kazimierza Cieciszowskiego car Aleksander I mianował go 31 maja 1824 r. koadiutorem diecezji łucko-żytomierskiej. Stolica Apostolska zwlekała z zatwierdzeniem tej nominacji – dopiero 3 lipca 1826 papież Leon XII prekonizował go biskupem tytularnym Rama. Faktyczne rozpoczął zarządzać diecezją łucką już w 1827 roku, kiedy bp Cieciszowski został mianowany arcybiskupem mohylowskim. Przebywał u jego boku w Sankt Petersburgu. Po śmierci bp Kaspera Kazimierza Cieciszowskiego (28 kwietnia 1831) osiadł bp Piwnicki na stałe w Łucku i osobiście kierował powierzoną mu diecezją. Za rządów bp. Michała Piwnickiego diecezja łucka przeżyła „cały szereg bolesnych dni”. Najpierw powstanie listopadowe, jego upadek, sprowadziły bolesne konsekwencje dla Kościoła w postaci kasaty wielu kościołów (w tym 28 klasztorów i seminarium duchownego w Łucku). Dobra i majątki poklasztorne zostały zabrane na rzecz skarbu rosyjskiego. Na mocy ukazów carskich także stopniowo likwidowano szkoły parafialne unickie i łacińskie, zabraniano budować nowych i remontować starych kościołów. Na rozkaz rządu carskiego swą rezydencje wraz z konsystorzem i seminarium w 1844 roku musiał przenieść do Żytomierza. Na ponad sto lat Łuck przestał być samoistną jednostką administracyjną Kościoła katolickiego. Po śmierci bp. M. Piwnickiego zaczęły się długie przerwy w następstwie pasterzy łucko-żytomierskich, celowo wywoływane przez władze carskie by doprowadzić Kościół na tych terenach do ruiny. Pierwszy wakat trwał około trzy lata. Diecezją zarządzał „światły, pobożny i gorliwy prałat katedry łuckiej” ks. Stanisław Łowecki.

[edytuj] Źródła

Ks. Witold Józef Kowalów, Biskup Michał Piwnicki (1831-1845), [w:] „Wołanie z Wołynia” nr 5 (18) z września-października 1997 r., s. 36-37.
Krzysztof Rafał Prokop, Sylwetki biskupów łuckich, Biały Dunajec – Ostróg 2001, s. 174-178.
Інна Шостак. Луцько-Житомирська Римо-Католицька дієцезія наприкінці XVIII – у першій половині XIX століття, Білий Дунаєць (Biały Dunajec) – Острог (Ostróg) 2005.