Max Wilms
Z Wikipedii
Karl Maximillian Willhelm Wilms (ur. 5 listopada 1867, zm. 14 maja 1918) był niemieckim patologiem i chirurgiem urodzonym w Hünshoven, obecnie część Geilenkirchen. Początkowo zamierzał studiować prawo, ale po pierwszym semestrze studiów przeniósł się na medycynę na Uniwersytecie w Bonn. W 1890 uzyskał doktorat z medycyny, na podstawie pracy o resekcji przełyku, po czym został asystentem Eugena Bostroema (1850-1928) w Giessen i Ottona Michaela Ludwiga Leichtensterna (1845-1900) w Kolonii. W 1899 zdobył habilitację z chirurgii w Lipsku, a w 1907 został profesorem chirurgii w Bazylei. W 1910 przyznano mu katedrę chirurgii na Uniwersytecie w Heidelbergu. W maju 1918, podczas wykonywania zabiegu chirurgicznego u francuskiego jeńca wojennego z obrzękiem krtani wywołanym błonicą (któremu zabieg uratował życie), Wilms zaraził się tą chorobą i zmarł w przeciągu kilku dni w wieku 51 lat.
Max Wilms jest pamiętany za osiągnięcia na polu nefrologii i jego prace na temat patologii i rozwoju komórek nowotworowych. W 1899 opublikował monografię "Die Mischgeschwülste der Niere" o guzach nerek, w której zaproponował ich pochodzenie zarodkowe. W uznaniu jego osiągnięć nerczak zarodkowy nerki określany jest powszechnie do dziś jako guz Wilmsa. W tym samym roku uzyskał habilitację pracą "Ileus aus chirurgischer Sicht". Ponadto, Wilms opracował metodę częściowej resekcji żeber w leczeniu gruźlicy płuc, i wymyślił manometr mierzący ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Max Wilms w bazie Who Named It
