KW-2

Z Wikipedii

KW-2
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	czołg ciężki
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	6
Historia
Prototypy	1940
Produkcja	1940 – 1941
Wycofanie	1941
Wyprodukowano	196
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy W-2K o mocy 600 KM
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	spawany i częściowo nitowany z płyt walcowanych i elementów odlewanych, grubość: 35 – 110 mm
Długość	6,80 m (całkowita) 6,75 m (kadłuba)
Szerokość	3,32 m
Wysokość	3,28 m
Prześwit	0,43 m
Masa	52 000 kg (bojowa)
Moc jedn.	11,5 KM/t
Nacisk jedn.	0,84 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	35 km/h (po drodze)
Zasięg	225 km (po szosie) 150 km (w terenie)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubica M-10S wz. 1940 kal. 152 mm (zapas amunicji – 36 szt.) 3 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 3087 szt.)
Użytkownicy
ZSRR

KW-2 — radziecki czołg ciężki okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

Czołg KW-2 powstał jako wersja pochodna nowego typu czołgu ciężkiego KW-1, opracowanego w 1939 w Leningradzkich Zakładach Kirowskich (LKZ). Oznaczenie KW otrzymał na cześć ludowego komisarza obrony Klimenta Woroszyłowa. Prototypowy czołg KW-1 testowany był bojowo w wojnie radziecko-fińskiej (wojnie zimowej), w walkach na Przesmyku Karelskim w grudniu 1939. Okazało się jednak, że stanowiąca uzbrojenie czołgu armata L-11 kalibru 76,2 mm była niewystarczająca do niszczenia drewnianych i żelazobetonowych schronów i umocnień fińskich. Zakłady LKZ otrzymały w szybkim tempie polecenie opracowania wersji czołgu KW z armatą większego kalibru. Zdecydowano się na bezprecedensowe posunięcie w postaci zamontowania w czołgu w obrotowej wieży zmodyfikowanej haubicy M-10S kaliber 152 mm, rozwiniętej z haubicy holowanej wz.1938.

Nowy wariant czołgu odróżniał się od standardowego KW wysoką wieżą o dużych rozmiarach, mieszczącą nowe uzbrojenie. Opracowano go w szybkim tempie już w końcu stycznia. Czołg ten z racji potężnego uzbrojenia nazwany były nieoficjalnie "drednot". Próby czołgu i uzbrojenia wypadły pomyślnie i zdecydowano o budowie kilku sztuk serii informacyjnej czołgów "KW z dużą wieżą", jak wówczas był jeszcze oznaczany.

Dwa lub trzy czołgi serii informacyjnej zostały wysłane od razu w marcu, bez przeprowadzenia prób państwowych, na front kończącej się wojny z Finlandią. Ich uzbrojenie pokazało tam swoją wartość w walce z umocnieniami, a pancerz czołgu udowodnił praktyczną nieprzebijalność przez większość dział. Po zakończeniu wojny, 28 maja 1940 Rada Komisarzy Ludowych podjęła uchwałę o produkcji czołgów KW-1 i KW-2. Dopiero wówczas przeprowadzono próby państwowe czołgów. Mimo wad mechanicznych, czołg został skierowany do produkcji seryjnej.

Czołgi KW-2 zasadniczej serii produkcyjnej odróżniały się od prototypów i czołgów pierwszej serii konstrukcją wieży: w pierwszej serii miała ona skośną przednią ścianę, w zasadniczej serii wszystkie ściany wieży były prostopadłe. Do ataku Niemiec na ZSRR (22 czerwca 1941) zbudowano 200 czołgów KW-2 (wg innych danych 202 lub 232).

[edytuj] Służba

Seryjne KW-2 zaczęły wchodzić na uzbrojenie Armii Czerwonej pod koniec 1940. Z powodu niewielkiej liczby, używane były najczęściej w dowództwach korpusów zmechanizowanych. Czołgi te spełniały rolę czołgów wsparcia, analogiczną do nie używanych jeszcze wówczas ciężkich dział samobieżnych (w odróżnieniu od dział samobieżnych, były całkowicie opancerzone i miały obrotową wieżę).

Czołgi te trapione były przez usterki większości modeli KW, czyli niską prędkość i małą trwałość oraz awaryjność podzespołów przeniesienia napędu i zawieszenia. Zwłaszcza słabym elementem była niedopracowana skrzynia biegów. Usterki te były jeszcze bardziej dotkliwe, niż w KW-1 z uwagi na większą masę czołgu. Poza tym prędkość obrotu wieży i naprowadzania uzbrojenia była niewielka. Występowały też trudności z obrotem ciężkiej wieży.

Atutem czołgu było jednak potężne działo, strzelające pociskami o masie 40-52 kg, przeciwpancernymi, przeciwbetonowymi i odłamkowo-burzącymi. Trafienie pociskiem 152 mm niszczyło każdy niemiecki czołg tego okresu. Ponadto, pancerz KW-2, podobnie jak KW-1, sprawiał niemieckim działom duże trudności. Czołg był praktycznie niewrażliwy na ostrzał z dział kalibrów 37 mm i 50 mm oraz krótkolufowych 75 mm, do czasu wprowadzenia przez Niemców nowszej amunicji. Jedynym działem, które mogło w miarę skutecznie zwalczać czołgi KW była armata przeciwlotnicza 8,8 cm Flak 18. Niemniej jednak, wielka ilość czołgów KW-2 została stracona przez Rosjan w ciągu początkowych kilku miesięcy wojny niemiecko-radzieckiej. Było to w dużej mierze skutkiem nieumiejętnego wykorzystania broni pancernej w walce lub usterek czołgów, połączonych z trudnością lub niemożnością ewakuacji uszkodzonych czołgów, lub nawet porzucania czołgów. Mimo to, pojedyncze czołgi tego typu potrafiły być trudnym przeciwnikiem dla przeważającego liczebnie przeciwnika. W 1942 już tylko niewielka liczba czołgów KW-2 służyła na froncie, po czym typ ten zniknął z linii.

[edytuj] Opis

Czołg konstrukcji klasycznej: z przodu kadłuba przedział kierowania, w środku przedział bojowy, z tyłu przedział silnikowy i za nim transmisyjny. Nad przedziałem bojowym obrotowa wieża. Kadłub spawany z pancernych płyt walcowanych i giętych, wieża spawana z płyt walcowanych.

Załoga: 6 ludzi (kierowca i strzelec-radiotelegrafista w przedziale kierowania, dowódca, celowniczy i dwóch amunicyjnych w wieży).

Silnik diesla W-2K, widlasty, 12 cylindrowy, o mocy nominalnej 550 KM, maksymalnej 600 KM, chłodzony cieczą. Skrzynia biegów: 5 biegów do przodu i 1 do tyłu, bez synchronizacji. Sprzęgła boczne, planetarne przekładnie boczne, zębate koła napędowe z tyłu kadłuba. Zawieszenie czołgu: sześć podwójnych kół jezdnych po każdej stronie, zwieszonych na wahaczach wleczonych, amortyzowanych wałkami skrętnymi. Koła jezdne z wewnętrzną amortyzacją. Koła napinające z przodu kadłuba. Po każdej stronie 3 koła podtrzymujące gąsienice. Metalowe gąsienice szerokości 700 mm.

Uzbrojenie: armata czołgowa M-10S wz.1940 (adaptowana z haubicy). Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej 360°, w płaszczyźnie pionowej 15° do +12°. Prędkość początkowa pocisku 436-530 m/s (zależnie od rodzaju). Dodatkowe uzbrojenie: 3 karabiny maszynowe DT kaliber 7,62mm: jeden sprzężony z armatą, jeden ruchomy w przedniej płycie kadłuba po lewej stronie, obsługiwany przez strzelca i jeden ruchomy w tylnej ścianie wieży. Zapas amunicji: 36 nabojów do działa i 2407-3087 nabojów do km.