Krzysztof Dzierżawski

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: POV,źródła. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Krzysztof Witold Dzierżawski (ur. 16 czerwca 1948 roku w Bielsku zm. 28 stycznia 2004).

Był czwartym z sześciorga dzieci Anieli i Janusza Dzierżawskich, nauczycieli szkół rolniczych. Dzieciństwo spędził w Cieszynie, tu też rozpoczął edukację. Od 1960 mieszkał w Brwinowie pod Warszawą, tu zdał maturę w miejscowym Liceum Ogólnokształcącym.

Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1971. Zaraz po dyplomie ze specjalnością „Mosty i budowle podziemne” rozpoczął pracę w przedsiębiorstwie Hydrobudowa 6. Jako młody inżynier budował odcinek Trasy Łazienkowskiej przy jej skrzyżowaniu z Marszałkowską, tunel i przejście podziemne pod ulicą Waryńskiego, mury oporowe na odcinku Aleja Niepodległości – Plac na Rozdrożu, a w latach 1974 - 1975 kierował budową północnego odcinka Wisłostrady, a następnie budował przepompownię ścieków na Żeraniu (opis tej ostatniej pracy zamieścił w Przeglądzie Budowlanym, nr 7 z 1978 r.).

W 1975 ożenił się z Grażyną Budzałek, a w 1976 i 1977 przyszli na świat dwaj jego synowie – Lech i Krzysztof. W 1976 roku wyjechał do Nadola, gdzie kierował budową górnego zbiornika komory wlotowej i kanału odpływowego Elektrowni Szczytowo-Pompowej „Żarnowiec”. Od samego początku, jeszcze na Wybrzeżu, zaangażował się w ruch "Solidarności". Po wprowadzeniu stanu wojennego działał w jej tajnych strukturach. W 1982 roku wrócił do Warszawy. Otrzymał wówczas propozycję wyjazdu na prowadzoną przez Budimex budowę w Abu Graib. Po rekonesansie na miejscu zrezygnował z intratnego kontraktu, nie widząc możliwości sprowadzenia do Iraku rodziny. Kiedy w Warszawie rozpoczęto przygotowania do budowy metra, został kierownikiem zespołu specjalistów. Zrażony jednak narastającą biurokracją i pogarszającymi się warunkami funkcjonowania w gospodarce państwowej, w 1986 założył własną, prywatną firmę budowlaną.

Bogate doświadczenia zdobyte przez lata pracy w przedsiębiorstwach budowlanych, znakomity zmysł obserwacji i umiejętność analizy otaczającego świata, głębokie przekonanie o potrzebie naprawy istniejących mechanizmów gospodarczych były inspiracją do poważnego zainteresowania się ekonomią. Zdobył w tym zakresie ogromną wiedzę. Jej połączenie ze znajomością życia gospodarczego „od podszewki”, ale także wszechstronne zainteresowania humanistyczne (od dzieciństwa był zafascynowany historią) sprawiły, że jego opis gospodarki uwzględniał z jednej strony podejście praktyka, a z drugiej szacunek wobec obiektywnych praw ekonomii, wyniesiony z lektury jej klasyków. Uważał przy tym, że podmiotem analiz ekonomicznych jest człowiek, jako twórca wszelkich wartości materialnych i niematerialnych, a nie suche dane statystyczne wspierające takie, czy inne, aktualnie obowiązujące teorie. Słuszność tego podejścia potwierdzały jego jakże trafne diagnozy i prognozy. Nie chciał pozostawiać ich tylko dla siebie, czy kręgu rodziny i przyjaciół. Zaczął pisać i publikować. Rzetelny warsztat i precyzja formułowanych poglądów zapewniły mu szacunek także w kręgach akademickich ekonomistów. Talent publicystyczny sprawił, ze jego teksty ekonomiczne były czytane i rozumiane przez ludzi na ogół od ekonomii stroniących.

W 1990 wstąpił do Unii Polityki Realnej stając się wkrótce głównym autorytetem ekonomicznym tej partii. Sądził bowiem, jak się okazało, nazbyt optymistycznie, że zaangażowanie w działalność polityczną umożliwi mu nie tylko prezentowanie, ale także praktyczną realizację pomysłów na „normalną gospodarkę dla ludzi”. Szybko też doszedł do wniosku, że nie ma temperamentu polityka i zakończył swoją „przygodę z UPR”. W 1991 roku został zaproszony do współpracy przez Centrum im. Adama Smitha i wkrótce został jego głównym ekspertem. Przez kilkanaście lat aktywności na polu ekonomicznym opublikował kilkaset tekstów i udzielił kilkudziesięciu wywiadów. Wielkim dziełem jego życia było przygotowanie, wraz ze współpracownikami, projektu ustawy, która miała usunąć przyczyny bezrobocia w Polsce. Projekt jest gotowy i czeka na ludzi, którzy wprowadzą go w życie.

Współczesna ekonomia akademicka, ukształtowana przez poglądy Johna Maynarda Keynesa, zajmuje się przede wszystkim kapitałem. Krzysztof Dzierżawski, inżynier – praktyk (był bardzo dumny z posiadania tego tytułu, a także ze wszystkiego, co w życiu zbudował; obowiązkowy na budowie kask zawsze woził w swoim samochodzie) i ekonomista – samouk (lecz z jakże ogromną wiedzą i pokorą wobec praw rządzących życiem społeczno – gospodarczym) odwołując się do Adama Smitha i innych klasyków, podkreślał, że to praca jest głównym źródłem bogactwa narodów. Podobnie jak Joseph Schumpeter uważał też, że kapitalizm wyrasta i trwa dzięki instytucjom, które poprzedziły jego powstanie - moralności i rodzinie.