Konstanty Ireneusz Łubieński
Z Wikipedii
Konstanty Ireneusz Łubieński herbu Pomian (ur. 19 lutego 1825 w Warszawie, zm. 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie) - syn Henryka, brat Edwarda i Juliana. Był proboszczem na Rewlu, później biskupem sejneńskim od 1863, kanonikiem honorowym Warszawy i kapelanem zakonu maltańskiego.
Niechętnie ustosunkowany był do ruchu powstańczego, ugodowy zaś wobec rządu rosyjskiego. 31 maja 1869 został aresztowany i zesłany w głąb Rosji. Zmarł w drodze w głąb Rosji za odmowę wysłania delegata do rządowego Kolegium Rzymskokatolickiego w Sankt Petersburgu. Władze carskie nigdy nie zgodziły się na sprowadzenie jego zwłok do kraju.