Komunitaryzm
Z Wikipedii
|
Idee
Dokumenty
Osobistości
Organizacje
|
Komunitarianizm nurt we współczesnej filozofii polityki, podkreślający ważność i wartość wspólnot w społecznym życiu człowieka. Narodził się jako odpowiedź na proceduralny liberalizm sformułowany przez Johna Rawlsa w książce "Teoria sprawiedliwości" (wyd. 1971, wyd. pol. 1994) oraz na kryzys kapitalizmu w drugiej połowie XX wieku.
Komunitarianie dowodzą, że jednostki nie można opisywać jako abstrakcyjnego indywiduum, lecz trzeba brać pod uwagę jej przynależność do różnych wspólnot (rodziny, narodu, wspólnot sąsiedzkich, zawodowych itp.). Podkreślają znaczenie tradycji i społecznego kontekstu w dokonywaniu ocen moralnych. Często zarzuca się im relatywizm. Niektórzy z nich odwołują się do starożytnej etyki cnót, w szczególności do Arystotelesa (Alasdair MacIntyre). Komunitarianizm przez jednych jest uważany za nurt alternatywny wobec liberalizmu, przez innych za jeden z nurtów liberalizmu w filozofii polityki. Wśród komunitarian są zarówno myśliciele o poglądach prawicowych, jak i lewicowych.
Komunitaryzm powstał i jest popularny (głównie jako model metodologiczny) w Stanach Zjednoczonych, osiągnął pewne wpływy także wśród myślicieli europejskich. Główne założenia nurtu zostały wyrażone w manifeście pod tytułem "Komunitariańska Platforma Programowa. Społeczeństwo Responsywne: Prawa i Obowiązki". Najbardziej znani przedstawiciele tego nurtu to Amitai Etzioni, Charles Taylor (Sources of the Self, pol. Źródła podmiotowości), Michael Walzer (Spheres of Justice), Alasdair MacIntyre (After Virtue, pol. Dziedzictwo cnoty), Robert Putnam (Bowling Alone), Robert Bellah (Habits of the Heart), Michael Sandel (Liberalism and the Limits of Justice) czy Patrick Hunout (The Erosion of the Social Link in the Economically Advanced Countries).
W Polsce do idei "wspólnotyzmu" (inna nazwa komunitaryzm) odwołują się Polscy Wolni Demokraci.
[edytuj] Zobacz też
- komuna, komunitarianie
