Kometa Swift-Tuttle'a
Z Wikipedii
| 109P/Swift-Tuttle | |
| Odkrywca | Lewis Swift, Horace Parnell Tuttle |
| Data odkrycia | 16 lipca 1862 |
| Nazwy alternatywne | 1862 III, 1992t |
| Elementy orbity | |
| Półoś wielka | 26,0920694978266 j.a. |
| Mimośród | 0,963225755046038 |
| Peryhelium | 0,959516155068868 j.a. |
| Aphelium | 51,22462284058444 j.a. |
| Okres orbitalny | 133,28 lat |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki | 113,453816997171° |
| Długość węzła wstępującego | 139,3812° |
| Argument szerokości peryhelium | 152,9822° |
| Moment przejścia przez peryhelium | 1992-12-11,9998 |
| Charakterystyka fizyczna jądra | |
| Średnica | ~31,2 km |
| Roje meteorów związane z kometą | Perseidy |
Kometa Swift-Tuttle'a (formalne oznaczenie 109P/Swift-Tuttle) to kometa o okresie obiegu 133 lat. Po raz pierwszy została zaobserwowana w 1862 r., niezależnie przez Lewisa Swifta i Horace'ego Parnella Tuttle'a, a po raz drugi przez japońskiego astronoma Tsuruhiko Kiuchi w czasie jej ponownego pojawienia się w 1992 r.
Za każdym razem, kiedy kometa zbliży się do Słońca, jej lodowe jądro paruje, uwalniając cząstki i grudki pyłu, które tworzą potem długi warkocz w przestrzeni kosmicznej. Co roku Ziemia w swej okołosłonecznej wędrówce wpada na rój meteoroidów związany z tą kometą, a małe drobiny, które wchodzą w jego skład, rozpędzone do 59 km/s dostają się do atmosfery i spalają się, tworząc zjawisko "spadających gwiazd" (tzw. Perseidów).
109P/Swift-Tuttle znajduje się na orbicie przecinającej orbitę Ziemi, co może doprowadzić w przyszłości do jej zderzenia z Ziemią lub Księżycem. Z pewnością nie nastąpi to jednak w najbliższym tysiącleciu.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- [1] baza danych o małych ciałach Układu Słonecznego NASA (en)
