Kościół św. Maurycego we Wrocławiu
Z Wikipedii
Kościół św. Maurycego przy ul. Traugutta 34 we Wrocławiu - pierwotnie gotycki jednonawowy kościół z piętnastowieczną kaplicą chrzcielną i przebudowaną w XVIII wieku na styl barokowy wieżą wg projektu arch. J. Peintnera.
Pierwszy, prawdopodobnie drewniany, kościół św. Maurycego powstał w XII wieku, założony przez walońskich tkaczy, przybyłych do podwrocławskiej wsi położonej w okolicy dzisiejszego Rakowca. Murowany kościół poświęcono w tym miejscu w roku 1268. Przez następne stulecia kościół był ośrodkiem kultu religijnego także dla zamieszkałych w pobliskich wsiach Polaków.
Kościół, a zwłaszcza jego barokowa wieża z 1723, został uszkodzony podczas oblężenia Wrocławia w 1757. Po naprawieniu tych uszkodzeń na kolejną poważną przebudowę kościoła zdecydowano się pod koniec XIX wieku. Między rokiem 1897 a 1899 kościół znacznie powiększono - w miejscu wyburzonego wielobocznie zamkniętego prezbiterium dobudowano transept, dodano nową zakrystię, a od wschodu powstało nowe prezbiterium zbliżone w formie do dawnego.
W tym stanie kościół dotrwał do II wojny światowej, w czasie której podczas oblężenia Festung Breslau przez Armię Czerwoną doznał bardzo poważnych uszkodzeń, sięgających 60%. Spłonęły organy, wieżowy zegar i część wyposażenia kościoła (szczęśliwie ocalał cenny drewniany ołtarz główny z 1730, ołtarze boczne, ambona i chrzcielnica), stopił się jedyny pozostały po rekwizycji przez wojsko niemieckie, zabytkowy dzwon z 1618, w gruzach legła plebania.
W 1945 roku proboszczem parafii św. Maurycego był ksiądz Paul Peikert, który skrupulatnie zapisywał wydarzenia tego okresu; ukazały się one później drukiem pt. "Kronika dni oblężenia Wrocławia 22.I – 6.V.1945".
Odbudowę kościoła rozpoczęto od położenia na nim nowy dach już w 1947, w 1948 naprawiono sklepienie i wnętrze, w 1956 odbudowano plebanię, w 1960 - wieżę i jej hełm. Dach wymieniono ponownie w 1967. Zainstalowano też trzy nowe zegary wieżowe. W czasie remontu kościoła zamurowano w jednej z jego ścian kości palca szkieletu, który wrocławski profesor Bogdan Zakrzewski, znawca i miłośnik Aleksandra hr. Fredry przywiózł w latach siedemdziesiątych z jego grobowca w rodzinnej krypcie kościoła w Rudkach koło Lwowa na Ukrainie.
