Kościół św. Ducha we Wrocławiu
Z Wikipedii
Kościół św. Ducha - nowoczesny dwupoziomowy kościół we Wrocławiu położony na osiedlu Huby, przy skrzyżowaniu ulic Kamiennej, Bardzkiej i Pięknej. Jego parafia obejmuje także obszar osiedla Gaj.
W średniowieczu istniał we Wrocławiu inny kościół św. Ducha, położony był przy dzisiejszej ul. św. Ducha, nieopodal Bramy Piaskowej. Ufundowany wraz ze szpitalem przez Henryka Brodatego w 1214. W 1481 przy szpitalu wzniesiono kaplicę św. Fabiana i Sebastiana. Zespół szpitalno-kościelny przebudowano w latach 1535-1568, ale już w 1591, w związku z rozbudową fortyfikacji miejskich szpital zburzono. Sześć lat później zawalił się sam kościół, którego już zdecydowano się nie odbudowywać.
Poprzednik dzisiejszego kościoła powstał w latach 1928-1929 według projektu Hermanna Pfafferotta przy skrzyżowaniu ul. Armii Krajowej i Nyskiej. Ceglany kościół z wysoką wieżą posiadał konserwatywne formy architektoniczne. W czasie oblężenia Wrocławia w 1945 został silnie uszkodzony, a jego ruiny rozebrano w 1954. Ze względu na opór władz długo nie udawało się wznieść nowego kościoła, a w miejscu starego zbudowano piekarnię. Ostatecznie w 1973 Kościół otrzymał zgodę na wzniesienie nowej świątyni na znacznie lepiej eksponowanej działce zamykającej oś ulicy Kamiennej. Budowa, prowadzona dzięki staraniom księdza Stefana Wójcika, została zakończona w 1981, a już w 1979 odprawiono w górnym wnętrzu pierwszą mszę.
Jednym z warunków zezwolenia było ograniczenie całości inwestycji do jednego obiektu, toteż projektanci, Waldemar Wawrzyniak, Jerzy Wojnarowicz i Tadeusz Zipser zdecydowali się wznieść obiekt jednobryłowy. Kościół posiada nowoczesną formę, inspirowaną architekturą organiczną i kaplicą maryjną w Ronchamp Le Corbusiera, jednocześnie symboliką nawiązując do architektury średniowiecza i archetypu świątyni. Początkowo pozostawione w surowej cegle elewacje (planowano oblicowanie cegłą klinikierową) z licznymi uskokami jak również witraż z ostrołukowymi oknami przypomina gotyckie kościoły Wrocławia, dwupoziomowa forma przestrzenna stanowi bezpośrednie nazwiązanie do kościoła św. Krzyża i św. Bartłomieja. Forma kościoła zawiera liczne symbole liczbowe (7, 10, 12). Rozrzeźbiony rzut, mieszczący we wschodniej części kilkupiętrowe pomieszczenia zakrystii i plebani nakryty jest wspólnym dachem o formie w przybliżeniu stożkowej, zwieńczonym krzyżem osadzonym w kielichu kwiatowym. Boczne ściany mają wysokość około 25 m, zaś łączna wysokość kościoła wynosi 54 m. W słabo zagospodarowanym najbliższym otoczeniu kościół stanowi wyraźną dominantę.
Już po budowie głównego korpusu kościoła stopniowo rozszerzano założenie, wznosząc otaczające dziedziniec parterowe sale katechetyczne, wolno stojącą dzwonnicę oraz nowy, obszerniejszy budynek plebani. Dzwonnica posiada cztery dzwony: Stefan (nazwany na cześć prymasa Stefana Wyszyńskiego), Henryk Roman (na cześć kardynała Henryka Romana Gulbinowicza, biskupa wrocławskiego), Wincenty (na cześć Wincentego Urbana, wrocławskiego wikariusza kapitulnego) i czwarty z inskrypcją: Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.
Na początku XXI w. dokonano zmian w wyglądzie zewnętrznym kościoła - bez konsultacji z autorami obiektu i przy ich sprzeciwie pokryto kościół systemowym ociepleniem styropianowym z intensywnie pomarańczowym tynkiem strukturalnym, zaś nad wejściem umieszczono figuralne plastyki, przedstawiające m.in. Jana Pawła II.
