Kazimierz II pomorski
Z Wikipedii
Kazimierz II (ur. 1179, zm. 1219). Młodszy syn Bogusława I i księżniczki wielkopolskiej Anastazji, córki księcia Mieszka III Starego. Książę dymiński.
Spis treści |
[edytuj] Lata panowania
Po śmierci Bogusława I w 1187, rządy nad księstwem wobec małoletności książąt - Kazimierza II i Bogusława II, obejmował Warcisław II Świętoborzyc (kasztelan szczeciński). Po raz pierwszy Kazimierz jest wspomniany imiennie, w dokumencie matki z około 1194 roku.
Kazimierz był zwolennikiem zacieśniania stosunków z Polską. W 1205, w czasie ataków Duńczyków na Pomorze, interweniuje Władysław Laskonogi. Późniejsze spotkanie księcia wielkopolskiego z królem duńskim Waldemarem II, doprowadziło do rozstrzygnięć spraw spornych i ustaleń stref wpływów na ziemiach pomorskich. Natomiast w 1207 metropolita gnieźnieński Henryk Kietlicz uzyskał bullę papieską o podległości biskupstwa kamieńskiego Gnieznu.
Po dokonaniu podziału księstwa w 1211 r. Kazimierz II objął dzielnicę dymińską. Dzielnica obejmowała terytorium czerezpieniańskie, ziemie lesiańską, starogardzką i bezrzecką, kamieńską, wolińską i trzebiatowską. Brat Bogusław II zarządzał dzielnicą uznamsko – szczecińską. Natomiast ziemia kołobrzeska i choćkowska była zarządzana wspólnie.
W 1211 Kazimierz II ożenił się z Ingardą, córką Waldemara I króla Danii, co z jednej strony spowodowało osłabienie ataków duńskich, z drugiej natomiast wzmogło ataki brandenburczyków na jego ziemie. Ich najazd skończył się zdobyciem Szczecina, odparty przy pomocy duńskiej. Efektem tego, było potwierdzenie przez cesarza Ottona IV praw zwierzchnich Danii nad Pomorzem. Duńczycy odbudowują zniszczony w 1205 Dymin, tytułem posagu Ingardy. Termin ten zbiegł się z przejęciem władzy przez Kazimierza II na tych terenach i ustanowieniu Dymina jako siedziby księstwa.
W 1214 wystawia wraz z bratem Bogusławem II. dokumenty jako „princeps Slavorum i dux Pomeraniae” (tyczyły one ziemi kołobrzeskiej). Pierwsze natomiast samodzielne dokumenty dotyczące księstwa dymińskiego pochodzą z 1215. Kazimierz występuje w nich jako „Pomeranorum dux, Leuticiorum princeps".
[edytuj] Udział księcia w V krucjacie
Udział Kazimierza II w V krucjacie w 1217 jest poświadczony w źródłach i staje się bezsporny. Na Pomorzu Zachodnim ruch krucjatowy był bardzo żywy, co poświadczają „Roczniki kołbackie”. Książę Kazimierz II wyprawił się, ze znacznym orszakiem rycerstwa pomorskiego do Ziemi Świętej. Środki na wyprawę książę zdobył na skutek sprzedaży dwóch wsi klasztorowi darguńskiemu. Flota pomorska, z oddziałami krzyżowców (z Fryzji, Skandynawi, arcybiskupstwa Kolonii i Bremy), w końcu maja 1217 zebrała się u wybrzeży Holandii, dotarły do Ziemi Świętej wiosną 1218. Krzyżowcy brali udział m.in. w walkach o Damiettę, po jej zdobyciu – w walce o jej obrony w 1219. Pomorscy krzyżowcy powrócili z wyprawy w drugiej połowie 1219.
Ostatni dokument Kazimierz wystawia w 1219, podczas zjazdu rodzinnego - w obecności Władysława Laskonogiego. Zmarł prawdopodobnie wskutek odniesionych ran po powrocie z Jerozolimy. Miejsce jego pochówku jest nieznane.
[edytuj] Rodzina
Żonaty z Ingardą, córką króla duńskiego Waldemara I, bądź jego syna Kanuta VI. Ojciec Warcisława III i Elżbiety.
[edytuj] Bibliografia
- Rymar E. - „Rodowód książąt pomorskich”, Szczecin 2005
- Smoliński M. –„Potencjalny udział oddziałów zachodniopomorskich w V krucjacie (1217?,1219?), świetle relacji krucjatowych Olivera z Paterborn” W: Pomorze Militarne XII – XXI wiek, Szczecin 2004
- Szymański J. W. –„Książęcy ród Gryfitów”, Goleniów – Kielce 2006
| Poprzednik Bogusław I |
 |
książę dymiński 1211-1219 |
|
Następca Warcisław III |
