Kalendarz babiloński

Z Wikipedii

Kalendarz babiloński był początkowo oparty na obserwacji Księżyca, potem też i Słońca, ustalił 7-dniowy tydzień, 12-godzinną dobę (1 godzina babilońska to dwie godziny "nasze"), oraz 60-minutową godzinę.

Używany był w Babilonii w okresie Hammurabiego (XVIII/XVII wiek p.n.e.). Oprócz Babilończyków używali go także Asyryjczycy i Persowie. Podzielony był na 12 miesięcy po 30 dni. Opóźnienia w stosunku do roku słonecznego nadrabiane były dodaniem 13 miesiąca. Dodawanie miesięcy regulował tzw. Cykl Metona z Aten (cykl trwający 19 lat definiował do którego roku należy dodać miesiąc). Takie same cykle występują w kalendarzu greckim i chińskim.

[edytuj] Nazwy miesięcy kalendarza babilońskiego^[1]

1. Nisanu - miesiąc żniw,
2. Ajaru - miesiąc procesji,
3. Simanu - czas dla produkowania cegły,
4. Du`uzu - miesiąc Tamuz bożej urodzajności,
5. Abu - miesiąc lamp,
6. Elulu lub Ululu - miesiąc oczyszczenia,
7. Taszritu - miesiąc poczynań,
8. Arahsamna - ósmy miesiąc,
9. Kislimu - nie określone znaczenie,
10. Tebetu - miesiąc kąpania (w wodzie),
11. Szabatu - miesiąc deszczów,
12. Adaru - miesiąc młocki.

[edytuj] Równonoc wiosenna

Jako że kalendarz babiloński był kalendarzem lunarnym, wszystkie korzystające z niego narody musiały opracować sposób na zsynchronizowanie swojego roku kalendarzowego z rokiem zwrotnikowym, aby uniknąć przesuwania się pór roku względem kalendarza. Jako stały punkt odniesienia zgodny z rokiem zwrotnikowym i tym samym z porami roku obrano dzień równonocy wiosennej.

Dzień babiloński liczony był od zachodu do zachodu słońca, gdyż to właśnie o zachodzie słońca Babilończycy wypatrywali nisko nad horyzontem cienkiego sierpa nowego księżyca, który oznaczał początek nowego miesiąca. Tym samym pierwszy dzień miesiąca Nisan (pierwszego miesiąca babilońskiego roku kalendarzowego) był ogłaszany o zachodzie w dniu równonocy wiosennej lub później. Jeżeli jednak nowy księżyc zauważono o zachodzie przed równonocą wiosenną wówczas nie ogłaszano nowego roku, lecz dodawano trzynasty miesiąc noszący nazwę ostatniego miesiąca roku kalendarzowego, tzw. drugi Adar. Potwierdzają to już najwcześniejsze obserwacje astronomiczne odnotowane przez Babilończyków, które udało się jednoznacznie zidentyfikować^[2], jak np. słynna tabliczka VAT 4956, według której 1 Nisan w roku 568 p.n.e. rozpoczął się 22 kwietnia, czyli 26 lub 27 dni po równonocy wiosennej (wówczas 26/27 marca), zaś 24 marca (2 lub 3 dni przed równonocą) ogłoszono Drugi Adar.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ (Wade Cox: "Kalendarz Boga".)
2. ↑ R. A. Parker & W. H. Dubberstein, Babylonian Chronology 626 BC — AD 75, Providence, RI 1956, pp. 30-33

To jest tylko zalążek artykułu związanego z kulturą. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.