Jaz Coleman
Z Wikipedii
Jeremy "Jaz" Coleman (ur. 26 lutego 1960 w Cheltenham) - muzyk, kompozytor, piosenkarz, autor piosenek i producent. Lider post-punkowo-metalowo-industrialnego zespołu Killing Joke.
Jaz Coleman | |
Jaz Coleman w czasie tournée z Killing Joke w Australii, 2005 |
|
Imię i nazwisko | Jeremy "Jaz" Coleman |
Data i miejsce urodzenia | 26 lutego 1960 Cheltenham w Anglii |
Instrument | multiinstrumentalista |
Gatunek | punk, industrial, muzyka poważna, folk |
Zawód | piosenkarz, kompozytor, muzyk, dyrygent |
Zespół | |
Killing Joke |
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Coleman urodził się w Cheltenham w Anglii. Jego ojciec był Anglikiem a matka jest Hinduską, oboje byli nauczycielami. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach i na pianinie. Wystepował także w kilku chórach kościelnych w Anglii. W 1982 roku rozpoczął studia muzyczne w Anglii, studiował kompozycję, po pięciu latach kontynuował naukę w Mińsku i w Lipsku. W 1989 rozpoczął studia z zakresu muzyki arabskiej w Konserwatorium Kairskim. Studiował także bankowość w Szwajcarii. Był dwukrotnie żonaty, ma dzieci.
[edytuj] Killing Joke
W 1979 roku założył razem z perkusistą Paulem Fergusonem zespół Killing Joke. Zwerbowali do zespołu także gitarzystę Geordie Walkera i basistę Martina Glovera (alias Youth). Pierwszy singel nagrali w październiku 1979 roku, a cały album ukazał się w 1980. Coleman został wokalistą i klawiszowcem zespołu. Dzięki jego talentowi scenicznemu i umiejętności gry na gitarze Walkera grupa szybko stała się pionierem ciężkiego post-punkowego grania, które zainspirowało późniejszy industrial i metal. Na wizerunek grupy nałożyły się kontrowersyjne poglądy społeczne i polityczne Colemana, oraz jego zainteresowanie okultyzmem.
[edytuj] Kariera solowa
Coleman studiował i grał muzykę z różnych obszarów kulturowych. Jego pasją jest m.in. kultura ludowa Czech i kultura maoryska. Jeden z jego projektów związanych z Maorysami to Druga Symfonia na głos maoryski i orkiestrę (ang. "Second Symphony for Māori Voice and Orchestra"). Był zamieszany w dodanie jednego wersu w języku maoryskim do hymnu Nowej Zelandii, zaśpiewanego przez sopranistkę i aktywistkę (pół Europejkę, pół Maoryskę) Hinewehi Mohi w czasie meczu na Rugby World Cup w 1999 roku.
Wspólnie z Anne Dudley w 1990 Coleman współtworzył muzykę do albumu składającego się z instrumentalnych aranżacji muzyki bliskowschodniej: Piosenki ze zwycięskiego miasta (ang. "Songs From the Victorious City"), album zadedykowano Kairowi. W 1991 współpracował z grupą The Mission przy albumie Masque. Od 1995 roku realizuje albumy z symfoniczną muzyką rockową. Us and Them: Symphonic Pink Floyd i Kashmir: The Symphonic Led Zeppelin były napisane i wyprodukowane przez Colemana razem z Peterem Scholesem, który dyrygował orkiestrą Filharmonii Londyńskiej. W 1999 roku, wspólnie z Nigelem Kennedym zajął się aranżacją piosenek zespołu The Doors, w nagraniach uczestniczyła także Praska Orkiestra Symfoniczna. Album wydano pod tytułem Riders on the Storm: The Doors Concerto w 2000 roku. W 2003 zajął się produkcją albumu East Meets East Nigela Kennedy'ego i grupy Kroke. Pracował także z Nowozelandzką Orkiestrą Symfoniczną, z którą nagrał swoją Symfonię Nr 1 Idavoll, z Filharmonią w Auckland i jako kompozytor-rezydent z Praską Orkiestrą Symfoniczną. W czerwcu 2007 roku Coleman współpracował także z Contemporary Youth Orchestra.
Pracował także przy albumach: Halim (1997) Natachy Atlas oraz Harem (2003) Sary Brightman.
W październiku 2006 roku został kompozytorem-rezydentem w Unii Europejskiej, co oznacza, że dostaje stypendium na pisanie i wykonywanie utworów muzyczne dla Unii na specjalne okazje.
[edytuj] Film
W 2002 roku Coleman, razem z Jaromirem Nohavicą i czeską grupą folkową Čechomor zagrał w wielokrotnie nagradzanym filmie Petra Zelenki Rok diabła (cz. Rok ďábla). Był także współreżyserem (fabularyzowanego) dokumentu o grupie Killing Joke, zainspirowanego Rokiem diabła, zatytułowanego Przedstawienie Śmierci i Zmartwychwstania (ang. The Death And Resurrection Show), nazwa filmu została zapożyczona od tytułu piosenki otwierającej album Killing Joke (2003).
[edytuj] Dyskografia
- Songs From the Victorious City - 1990, wspólnie z Anne Dudley
- Symphonic Music of the Rolling Stones - 1994, wspólnie z dwoma innymi aranżerami, na albumie pojawili się m.in. Michael Hutchence i Marianne Faithfull
- Us and Them: Symphonic Pink Floyd - 1995
- Pacifica - Ambient Sketches - 1996, wraz z New Zealand String Quartet
- Fanfare For The Millennium (Symphony No. 1 "Idavoll") - 1996
- Kashmir: The Symphonic Led Zeppelin - 1997
- Who's Serious: The Symphonic Music of The Who - 1998
- Oceania - 1999, projekt utworzony wraz z Hinewehi Mohi
- Riders on the Storm: The Doors Concerto - 2000, wspólnie z Nigelem Kennedym
- Proměny (Transformations) - 2001, wspólnie z grupą Čechomor