Jan Jaworowski
Z Wikipedii
Jan Jaworowski ps. "Maryśka" (ur. 16 maja 1920 w Łomży, zm. 10 października 1944 w Warszawie) – podharcmistrz, porucznik, w powstaniu warszawskim początkowo dowódca drużyny, a następnie dowódca plutonu "Alek" w kompanii "Rudy" batalionu "Zośka" Armii Krajowej.
W 1938 ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łomży. Służył w 1. Łomżyńskiej Drużynie Harcerskiej. Od 1938 do wybuchu wojny uczył się w Szkole Podchorążych w Zambrowie. W wojnie obronnej 1939 służył w 33 pułku piechoty w 18 Dywizji Piechoty.
Podczas okupacji niemieckiej działał w polskim podziemiu zbrojnym i studiował medycynę na tajnych kompletach.
W pierwszych dniach powstania warszawskiego uczestniczył w walkach o "Gęsiówkę", Pawiak, cmentarze na Woli i magazyny przy ul. Stawki. Ok. 19/22 sierpnia 1944 został ciężko ranny. Wtedy też na stanowisku dowódcy zastąpił go Andrzej Makólski.
Jan Jaworowski zmarł 10 października w szpitalu św. Stanisława (Wojewódzki Szpital Zakaźny) z ran odniesionych 22 sierpnia. Miał 24 lata. Pochowany na Powązkach Wojskowych w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka".
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari rozkazem Dowódcy AK nr 400 z 31 VIII 1944. Uzasadnienie brzmiało: "za odznaczenie się w walkach Grupy «Północ» na Starym Mieście"[1].
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 4. Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari - Powstanie Warszawskie. Opracował Andrzej Krzysztof Kunert, Dom Wydawniczy "Bellona", Warszawa 1997. ISBN 83-87224-00-6.
