Józef Grzecznarowski

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Adnotacja: grudzień.

Józef Grzecznarowski
Data urodzenia	1884
Miejsce urodzenia	Końskie , Polska
Data śmierci	1976
Miejsce śmierci	Warszawa, Polska

Józef Grzecznarowski (ur. 11 marca 1884 w Końskich, zm. 7 kwietnia 1976 w Warszawie) - od 1905 roku członek Polskiej Partii Socjalistycznej - Frakcji Rewolucyjnej "starych" PPS i Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej (OB PPS). Prezydent Radomia w latach 1927–1930 oraz 1938–1939, poseł na Sejm w latach 1927-1939, a także po wojnie poseł ziemi radomskiej na Sejm Polski w latach 1947-1948 i 1956-1976. Więzień obozu na Syberii 1906-1917, oraz niemieckiego obozu koncentracyjnego w latach 1939-1945. Żona - Janina Stokowska, dwie córki: dr. Halina Szpilman, Danuta Sierakowska-Skrzypczyk.

Urodzony w rodzinie drobnoszlacheckiej. Pracował jako robotnik. Wielokrotnie więziony za działalność terrorystyczno-wywrotową przeciwko reżimowi caratu rosyjskiego, dwukrotnie skazany na śmierć i zesłany w 1906 roku na katorgę do Smoleńska na Syberii. Po uwolnieniu z Syberii w wyniku Rewolucji Lutowej 1917 roku wrócił do kraju i na stałe osiadł w Radomiu. W latach międzywojennych był posłem do Sejmu i prezydentem Radomia. Za jego czasów i z jego inspiracji powstały tam ważne inwestycje komunalne, jak kanalizacja miejska, nowe zakłady ("Tytoniówka", fabryka telefonów Ericsson, fabryka "Bata" i Łucznik), teatr miejski, kolonia domów jednorodzinnych oraz mieszkania dla eksmitowanych i bezdomnych. Wojna przeszkodziła w uruchomieniu fabryki samochodów Ford. W czasie II wojny światowej, natychmiast po zajęciu przez Niemców Radomia, został, jako prezydent miasta, aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym Oranienburg. Z niewoli uratowany pod Lubeck z tzw. "Marszu śmierci" w 1945 roku przez wojska amerykańskie. Już w pierwszym powojennym roku Grzecznarowski założył Radomską Spółdzielnię Mieszkaniową i stanął na czele tego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W 1948 roku sprzeciwił się likwidacji PPS, został przemocą usunięty z sali obrad Sejmu i pozbawiony mandatu poselskiego. Od tego momentu pracował jako szeregowy robotnik Radomskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Od końca 1956 roku do śmierci pełnił funkcję prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej, która do dziś nosi jego imię. Był pomysłodawcą i realizatorem m.in. budowy osiedla Ustronie, Osiedla XV-lecia, oraz modelu W-70 jako standardu wykończenia mieszkań. Jedna z ulic wykreślających granice Ustronia nosi jego imię.