Ius ad bellum
Z Wikipedii
Ius ad bellum - prawo do prowadzenia wojny. Dawniej traktowane jako atrybut podmiotowości prawnomiędzynarodowej przysługujące każdemu państwu, co oznaczało, iż prowadzenie wojny było dopuszczalnym przez prawo środkiem rozwiązania sporu międzynarodowego.
Obecnie prawo do prowadzenia wojny jest zakazane przez Kartę Narodów Zjednoczonych z 1945 roku, która nie tylko zakazuje używania siły w stosunkach międzynarodowych, ale także grożenia jej użyciem.[1]
Karta Narodów Zjednoczonych dopuszcza użycie siły w dwu przypadkach:
- przy korzystaniu z prawo do samoobrony (indywidualnej lub zbiorowej, tj. w sojuszu)
- w wyniku podjęcia rezolucji przez Radę Bezpieczeństwa ONZ o podjęciu akcji zbrojnej.
Od pojęcia ius ad bellum odróżniamy termin ius in bello.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Art. 2 ust. 4 Karty NZ stanowi iż: "Wszyscy członkowie powinni w swych stosunkach międzynarodowych powstrzymywać się od stosowania groźby lub użycia siły przeciwko nietykalności terytorium albo niepodległości politycznej któregokolwiek państwa, lub wszelkiego innego sposobu, niezgodnego z zasadami Narodów Zjednoczonych."
