Insula
Z Wikipedii
Insula - nazwa domów czynszowych budowanych w starożytnym Rzymie.
Właścicielami domów często byli rzymscy patrycjusze. W takim przypadku sami mieszkali w własnych domach, a insulą w ich imieniu zarządzał niewolnik-administrator (insulari). Był on odpowiedzialny za regularne ściąganie czynszu, pilnowanie porządku, prowadzenie niezbędnych remontów.
Jedne z najlepiej zachowanych insuli znajdują się w Ostii.
[edytuj] Budowa
Były to domy kilkupiętrowe (5-7), otoczone z czterech stron ulicami. Prosto z ulicy schody prowadziły na wyższe kondygnacje.
Ilość kondygnacji i szerokość przejść pomiędzy domami regulowana była rozporządzeniami prawnymi. Regulacja ta podyktowana była względami pożarowymi. Domy budowano z drewna, ogrzewano je piecykami na drewno, oświetlano lampkami olejowymi. Łatwo było o zaprószenie ognia, który mógł łatwo rozprzestrzenić się. Rozporządzenia nakazywały w każdej insuli przechowywać wodę w specjalnych dużych pojemnikach i budować platformy, z których łatwiej było gasić ogień. Dopiero Trajan nakazał budowę domów z materiałów odpornych na ogień. Wysokość domów była ograniczona również ze względów bezpieczeństwa. Przy budowie z materiałów o małej wytrzymałości budynek zbyt wysoki groził zawaleniem.
Parter budynku zajmował często warsztat albo sklepik właściciela. Jego mieszkanie znajdowało się także na parterze albo na I piętrze. Mieszkania zlokalizowane wyżej, były o niższym standardzie (czym wyżej, tym mniej wygód). Woda, urządzenia sanitarne, jeśli były umieszczone w budynku, to tylko na najniższych kondygnacjach (parter, I piętro). Pozostali mieszkańcy korzystali z łaźni publicznych, a wodę czerpali z studni lub fontann.
