Hendrik B. G. Casimir
Z Wikipedii
Hendrik Brugt Gerhard Casimir (ur. 15 czerwca 1909 w Hadze - zm. 4 maja 2000 w Heeze) - holenderski fizyk teoretyczny. Urodził się w Hadze. Studiował fizykę teoretyczną na Uniwersytecie Leiden (ang. Leiden University) pod kierownictwem Paula Ehrenfesta. Podczas studiów miał okazję przez 18 miesięcy uczęszczać na zajęcia prowadzone przez Nielsa Bohra. W 1931 roku obronił pracę doktorską dotyczącą fizyki kwantowej. W latach 1932-33 pracował z Wolfgangiem Paulim w Zurichu. W 1933 powrócił na Uniwersytet Leiden, a w roku 1938 został profesorem na tej uczelni. W 1942 roku Casimir przeniósł się do Holandii, gdzie podjął pracę w laboratoriach Philipsa w Eindhoven.
Casimir razem z Dikiem Polderem w 1948 opublikował pracę dotyczącą wpływu oddziaływań kwantowych na siły powierzchniowe. Okazało się, że pomiędzy dwoma nienaładowanymi płytkami wykonanymi z przewodnika pojawia się nowa nieznana siła przyciągająca je do siebie, której źródłem są fluktuacje kwantowe wypełniające próżnię. Na jego cześć to zjawisko przyciągania nazwano efektem Casimira. Najnowsze badania potwierdziły prawdziwość jego teorii.
W 1972 Casimir odszedł z pracy w laboratoriach Philipsa na emeryturę. Cenił współpracę międzynarodową w nauce i znał kilka języków. W 1968 współtworzył Stowarzyszenie Europejskich Fizyków (ang. European Physical Society), a po przejściu na emeryturę został jego przewodniczącym.
W 1983 Casimir opublikował książkę popularnonaukową o kolejnych fazach rozwoju nauki Haphazard Reality - Half a Century of Science (Harper & Row, 1983).
Casimir oprócz nauki interesował się również poezją oraz grał na skrzypcach.
