Harmonika szklana
Z Wikipedii
Harmonika szklana – instrument muzyczny z grupy idiofonów pocieranych. Jest to podłużna, najczęściej drewniana skrzynia na czterech nogach, wewnątrz której umocowanych jest współosiowo kilkadziesiąt, stanowiących zestaw wibratorów, kryształowych talerzy (zwanych też kloszami) różniących się wielkością, strojonych chromatycznie. Za pomocą mechanizmu napędzanego pedałem nożnym są one wprawiane w ruch obrotowy. Dotknięcie wilgotnym opuszkiem palca wirującego klosza wprawia go w drganie o częstotliwości zależnej od wielkości klosza.
Harmonika szklana była znana zwłaszcza w Niemczech i Austrii, z której w XVIII wieku została przywieziona do Polski. Ostateczną formę nadał jej około 1762 roku Benjamin Franklin, który wprowadził w niej szereg ulepszeń. Na przełomie XVIII i XIX była dość popularnym instrumentem, dwa utwory napisał na nią również Mozart. W Polsce na harmonice szklanej koncertował znany pianista i kompozytor pierwszych dekad XIX wieku, Franciszek Lessel (1780-1838). Z uwagi na brzmienie dźwięku harmonikę zaczęła otaczać pewna legenda, przypisywano jej wywoływanie poronień u słuchaczek, a także zaburzeń umysłowych. W późniejszym okresie harmonika utraciła popularność.
Odrodzenie szklanej muzyki nastąpiło w dwudziestym wieku za sprawą Bruno Hoffmana. Jest on autorem udoskonalonej wersji anielskich organów zwanych dziś pod nazwą szklanej harfy (grających kieliszków) - instrumentu pokrewnego szklanej harmonice. W Polsce jedynym profesjonalnym zespołem grającym na szklanej harfie jest Glass Duo.
W "Wielkiej Improwizacji" Konrad kładzie swe ręce na gwiazdach "jak na szklanej harmoniki kręgach"
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Na szkle grane artykuł Anny Szafraniec, Ruch Muzyczny nr 11/2006
