Anielskie organy
Z Wikipedii
Anielskie organy - instrument muzyczny zbudowany z kieliszków, w którym dźwięk powstaje poprzez pocieranie zwilżonym opuszkiem palca rantu czarki.
Można również uderzać kielich, lub np. pocierać go smyczkiem.
Twórcą nazwy i pierwszym wirtuozem tego instrumentu był Irlandczyk, Richard Pockridge. Rozsławił szklaną muzykę najpierw w Dublinie a potem w Wielkiej Brytanii. Do jej popularyzacji przyczynił się również Ch. W. Gluck, który koncertował z powodzeniem na swym verrilion, również zbudowanym z kieliszków.
W XVIII wieku anielskie organy stały się bardzo popularne i – dzięki koncertom granym przez prawdziwych wirtuozów – cieszyły się dużym prestiżem. W następnym stuleciu pozycja anielskich organów radykalnie spadła. Na sceny wkroczyły instrumenty głośniejsze i bardziej wirtuozowskie, jeśli chodzi o możliwości - fisharmonia i fortepian młoteczkowy.
Obecnie, po latach zapomnienia, delikatne brzmienia znów powracają. W XX wieku reaktywował je i spopularyzował Bruno Hoffmann. To on nadaje instrumentowi zbudowanemu z kieliszków nowa nazwę – szklana harfa. Nazwa instrumentu jego konstrukcji nawiązuje do Harfy Eola, a skojarzenie Hoffmanna odwołuje się do jakości i charakteru brzmienia, a nie do konstrukcji, która w niczym nie przypomina przecież strunowej harfy.
Wykonawców podtrzymujących tradycje wskrzeszone przez Hoffmanna jest dziś na świecie bardzo niewielu. W Polsce kultywuje je jedynie zespół Glass Duo.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Szklana harfa
- Na szkle grane artykuł Anny Szafraniec, Ruch Muzyczny nr 11/2006
