Hans Johannes Daniel Jensen

Z Wikipedii

Johannes Hans Daniel Jensen (ur. 25 czerwca 1907 w Hamburgu, zm. 11 lutego 1973 w Heidelbergu) – niemiecki fizyk, laureat nagrody Nobla.

Urodził się w prostej rodzinie jako trzecie dziecko ogrodnika Karla Friedricha Jensena i Heleny Augusty Adolphiny (z domu Ohm). Od 1926 roku studiował fizykę, matematykę, chemię fizyczną i filozofię na uniwersytetach w Hamburgu i Fryburg Bryzgowijskim. Po doktoracie z fizyki został asystentem na uniwersytecie w Hamburgu, tam też się habilitował w roku 1936. W roku 1941 został profesorem na uniwersytecie w Hanowerze, a w 1949 w Heidelbergu, gdzie pozostał do emerytury w 1969. Wykładał gościnnie na wielu amerykańskich uniwersytetach m.in. w Princeton i Berkeley. Wraz z Otto Haxelem był od 1955 roku wydawcą czasopisma Zeitschrift für Physik.

Pierwsze badania Jensena dotyczyły fizyki statystycznej i modelu Thomasa-Fermiego powłoki atomu. W końcu lat 30. XX wieku rozpoczął prace nad fizyką jądra atomowego. W roku 1939 na podstawie eksperymentów przedstawił zarys modelu sfer, jednakże bez opracowania niezbędnego aparatu matematycznego. Dopiero w 1948 roku, udało mu się, przy założeniu związku pomiędzy spinem i orbitalem, wyjaśnić wartości liczb magicznych, których znaczenie dla stabilności jądra atomowego było już od dłuższego czasu znane. Wykazał tym samym przewagę swej teorii nad modelem kroplowym Bohra.

Podobne rezultaty uzyskała w tym samym czasie w USA Maria Goeppert-Mayer. Współpraca pomiędzy obojgiem uczonych doprowadziła do całkowitego zrozumienia własności lekkich jąder atomowych, a efektem ich prac była opublikowana wspólnie w roku 1955 książka Elementary Theory of Nuclear Shell Structure.

W 1963 Jensen i Goeppert-Mayer otrzymali razem z Eugenem Wignerem Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.