Hanna Ereńska-Barlo

Z Wikipedii

Hanna Ereńska-Barlo
Hanna Ereńska-Barlo, 2006
Państwo	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1946 Poznań
Tytuł szachowy	arcymistrzyni (1981)
Ranking	2243 (01.10.2007)
Miejsce w kraju	15

Hanna Ereńska-Barlo (ur. 12 listopada 1946 w Poznaniu) – jedna z najwybitniejszych polskich szachistek, wielokrotna mistrzyni Polski w szachach, występująca wówczas pod nazwiskiem Ereńska-Radzewska.

W szachy zaczęła grać w wieku 6 lat. Po ukończeniu studiów stomatologicznych w roku 1970, w krótkim czasie stała się najlepszą zawodniczką w Polsce. Już pierwszy start w finale mistrzostw Polski seniorek (w roku 1970 w Lublinie) przyniósł jej sukces w postaci medalu. Do roku 1993 osiemnastokrotnie wystąpiła w finałach mistrzostw kraju, łącznie zdobywając 11 medali: 5 złotych (1971, 1972, 1977, 1979, 1980), 3 srebrne (1973, 1975, 1984) oraz 3 brązowe (1970, 1982, 1986). Jest również dwukrotną złotą medalistką drużynowych mistrzostw Polski, które zdobyła w latach 1985 i 1988 w barwach klubu Pocztowiec Poznań.

Wielokrotnie reprezentowała polskie barwy na arenie międzynarodowej. W latach 1972 - 1992 ośmiokrotnie wystąpiła na szachowych olimpiadach, zdobywając trzy medale: brązowy wraz z drużyną w roku 1980 oraz indywidualnie srebrny w roku 1972 (za wynik na II szachownicy) i brązowy w roku 1980 (za wynik na I szachownicy). Łącznie rozegrała 87 olimpijskich partii, w których zdobyła 52 pkt^[1].

W roku 1981 podczas Kongresu FIDE w Atlancie otrzymała tytuł arcymistrzyni, zostając pierwszą Polką, której nadano ten zaszczytny tytuł.

W swojej karierze odniosła wiele turniejowych sukcesów, m.in.: I-II m. w Wijk aan Zee (1971), II-III m. w Taszkencie (1974), II-III m. w Piotrkowie Trybunalskim (1977), I-II m. w Smederevskiej Palance (1977) oraz I m. w turnieju rozegranym w tym mieście w roku 1979, II-IV m. w Nowym Sadzie (1979), III m. w Bydgoszczy w (1980), I m. w Atenach (1984, turniej Acropolis), I-III m. w Nałęczowie (1987), II m. w Dortmundzie (1989), II m. w Budapeszcie (1991) oraz I-II m. w Wiśle (1994).

Od roku 1997 bierze udział w mistrzostwach świata seniorek (powyżej 50. roku życia), w których wielokrotnie zajmowała czołowe lokaty (m.in. jest wicemistrzynią świata z lat 1998 i 2005 oraz brązową medalistką z 1997 i 2003 roku). W roku 2007 wywalczyła w Gmunden tytuł mistrzyni świata w tej kategorii wiekowej^[2]. Jest również dwukrotną medalistką mistrzostw Europy seniorek: złotą (2005)^[3] oraz brązową (2007).

W roku 1977 odznaczona została Srebrnym Krzyżem Zasługi, zaś w roku 1997 za zasługi dla rozwoju sportu oraz działalność społeczną otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, jedno z najwyższych polskich odznaczeń cywilnych.