Dominik Fijałkowski
Z Wikipedii
Dominik Fijałkowski (ur. 14 marca 1922 r. nieopodal Chodla na Ziemi Lubelskiej). Senior polskich botaników i obrońców środowiska naturalnego. Profesor dr hab., związany przez lata z UMCS, gdzie kierował Katedrą Systematyki i Geografii Roślin. Autor 25 książek i ponad 300 innych publikacji. Wypromował 314 magistrów i 14 doktorów. Inspirator około 10 habilitacji. Dzięki niemu region lubelski, jako jedyny w Polsce, posiada niemal pełne opracowania zbiorowisk leśnych, wodnych, synantropijnych, kserotermicznych i łąkowych. Do tego dodać należy monografię parków wiejskich.
Podczas II wojny - jako absolwent Średniej Szkoły Ogrodniczej w Kijanach - przebywał na robotach przymusowych w Niemczech. Następnie ukończył Wydział Przyrodniczy UMCS w Lublinie pod kierunkiem prof. Lucjana Motyki. Już w l. 50. XX wieku prace tych dwu botaników wykazały szkodliwość zrębów zupełnych w gospodarce leśnej i negatywne skutki melioracji terenów bagiennych. Pierwszy projekt rezerwatu Dominik Fijałkowski zgłosił w roku 1950 na ręce prof. Władysława Szafera, gdyż nie istniało wówczas w tej dziedzinie żadne ciało opiniodawcze. Zaproponował utworzenie ok. 70 rezerwatów przyrody (z czego 50 zrealizowano) oraz cztery parki narodowe. Powstały - Roztoczański Park Narodowy i Poleski Park Narodowy. Trwają starania o utworzenie Janowskiego Parku Narodowego, brak zainteresowania władz Chełmskim Parkiem Narodowym, obejmującym wapienne Pagóry Chełmskie.
Podczas badań terenowych, które prowadzi od początku swych studiów, odkrył wiele podgatunków roślin naczyniowych oraz dwa nowe dla Polski gatunki: szczodrzeńca zmiennego i starca królewskiego. Od podstaw zakładał ogród botaniczny UMCS w Lublinie i był jego pierwszym dyrektorem. Nie udało mu się jednak doprowadzić do połączenia terenu Ogrodu Botanicznego z unikatowym krajobrazowo i roślinnie obszarem Górek Czechowskich, które częściowo już uległy zabudowaniu, a planowane jest tam zlokalizowanie także hipermarketów.
Profesor Dominik Fijałkowski był zdecydowanym przeciwnikiem melioracji Polesia, która doprowadziła do zniszczenia cennych ekosystemów, a także rozwoju Lubelskiego Zagłębia Węglowego. Jest autorem licznych publikacji publicystycznych, przy czym ze względu na bezkompromisowe stanowisko i ostrość wypowiedzi rzadko jest obecny w oficjalnych mediach.
Obecny jest w sześciu wydaniach językowych "Who is Who?" (m.in. w Indiach) oraz w słowniku oxfordzkim. Jest członkiem Nowojorskiej Akademii Nauk. W USA wpisano go również na listę 5000 najbardziej zasłużonych dla świata obywateli[1]. Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i najwyższym odznaczeniem Ligi Ochrony Przyrody - "Zielone Serce Przyrodzie".
[edytuj] Przypisy
- ↑ Lubelski Monitor Miejski, nr 11(16), listopad 1994, s. 12
