Daoan
Z Wikipedii
Daoan (312-385) (kor. Toan (도안) | jap. Dōan (ドウアン ) | wiet. Daô Ân) - chiński mnich buddyjski, uważany za pierwszego patriarchę buddyzmu chińskiego.
[edytuj] Życie
Urodził się w północnych Chinach w konfucjańskiej rodzinie Wei na terenie, który znajduje się obecnie w prowincji Hebei. Jednak w wieku 12 lat wstąpił do klasztoru buddyjskiego. Miał tak pospolity wygląd, że mimo genialnego umysłu, jego nauczyciel nie był do niego przekonany i pierwsze trzy lata pracował jako służebny na polach i w domach. Podchodził do tej pracy pilnie i nie czuł do nikogo urazy. W końcu poprosił swojego nauczyciela o jakieś teksty i otrzymał Bianyi-jing (Sutrę o rozróżnianiu znaczenia - liczącą 5000 znaków), którą czytał w przerwach pracy i skończył ją czytać wieczorem tego samego dnia. Poprosił o następny tekst i, mimo iż Fotudeng nie wierzył, że sutrę przeczytał, dał mu Chengju guangming-jing (Sampannaprabhāsa samādhi sūtra; Sutra o całkowitym oświeceniu; liczyła ona 10,000 znaków), którą szybko przeczytał i tak jak poprzednią, słowo w słowo, zapamiętał. Na żądanie nauczyciela wyrecytował całą sutrę nie gubiąc ani jednego słowa. Jego nauczyciel był tak tym zadziwiony, że posłał chłopca do wybitnego buddysty tych czasów - Fotudenga.
Fotudeng przebywał w prowincji Henan. Zachowały się informacje, że przy pierwszym spotkaniu mistrz i przyszły uczeń spędzili na rozmowach i dyskusjach cały dzień. Studiował teksty sutry Pradżniaparamity oraz sutry i komentarze związane z praktyką dhjany (skt. dhyāna, medytacja). Te głębokie studia zaowocowały serią komentarzy do sutr dhjany przetłumaczonych do tego czasu przez An Shigao. Przyniosły one Daoanowi reputację świetnego nauczyciela i wkrótce zaczął nauczać już swoich uczniów.
Gdy miał około 40 lat zaczął rozwijać nową ideę, iż buddyzm powinien się szerzyć przez korzystanie tylko i wyłącznie z tekstów buddyjskich bez podpierania się obcymi naukami; w tym celu pragnął stworzyć całkowicie niezależny system buddyjski.
Gdy sam został nauczycielem, przenosił się wraz ze swymi uczniami z klasztoru do klasztoru. Dopiero w 365 r. osiadł w Xiangyang w prowincji Hubei, gdzie założył jeden z największych ówczesnych klasztorów, w którym przebywało 500 jego uczniów. Swoim dawnym uczniom kazał się rozproszyć po całych Chinach - było ich ponad 400. Niektórzy stali się wybitnymi propagatorami buddyzmu, jak np. Zhu Fatai, który działał w Yangzhou czy Fahe nauczający w Sichuanie.
Daoan pozostał w Xiangyang przez 15 lat, nauczając swoich nowych uczniów. W 379 r. wojska Fujiana z dynastii Qin pod dowództwem Fubeia w ramach scalania ziem północnych Chin, zaatakowały Xiangyang i Daoan ponownie rozproszył wszystkich swoich uczniów, wśród których był sławny później buddysta Huiyuan, który założył słynne centrum buddyjskie na Lushan w Jiangxi.
Daoan posłuchał propozycji Fujiana aby udał się do Changanu i tam spędził pracowicie swoje ostatnie lata życia. Był bardzo sznowany i stał się nawet doradcą Fujiana, który nie poszedł za jego radą nieatakowania Wschodniego Qin. W 383 r. zaatakował on to królestwo i historycy uważają tę bitwę za jedną z najważniejszych bitew w historii ludzkości. Wschodnie Qin, które było skarbnicą Chin pod każdym względem, w razie zwycięstwa Fujiana, zostałoby zniszczone i kultura Chin uległaby destrukcji. Wojska Fujiana przegrały bitwę.[1]
Dzięki wysiłkom Daoana Changan stał się jednym z najważniejszych centrów tłumaczeń tych czasów. Skupiono się głównie nad tłumaczeniem literatury sarwastiwadinów.
[edytuj] Działalność i nauki
Ponieważ Winaja (Vinaya) nie była jeszcze przetłumaczona w całości, a równocześnie Daoan nie był przekonany, że będzie ona dobrze służyć Chińczykom.[2] opracował reguły dla swojej wspólnoty: sposoby oddawania czci Buddzie, objaśniania sutr, wspólnych posiłków, ceremonię uposathy itd. Zachęcał także do przetłumaczenia całego tekstu Winaji. Brak całej Winaji stał się przyczyną słynnej wyprawy w 399 r. mnicha Faxiana do Indii, w celu zdobycia kompletnego jej tekstu. Po przetłumaczeniu reguł Winaji w całości, reguły wprowadzone przez Daoana przestały być użyteczne. Oprócz jednej, która utrzymała się przez całe wieki: uczniowie po ordynacji mnisiej przybierają swoje imiona po swoich mistrzach. Ponieważ pierwotnym nauczycielem wszystkich mnichów jest Śakjamuni, mnisi powinni przybrać imię Shi[3]. Poparcie dla tej idei znalazł w Ekottarāgamie.[4]
Jego wielką zasługą była zmiana stylu i systemu tłumaczeń; zamiast zapożyczania terminów z daoizmu i objaśniania indo-buddyjskich terminów i pojęć za pomocą przybliżonych odpowiedników chińskich - wprowadził całkowicie nowe terminy chińsko-buddyjskie. Przeprowadzał także korekty poprzednio przetłumaczonych sutr. Jego znakomite komentarze poświęcone tłumaczeniom były niezwykle później cenione przez Kumaradżiwę.
Opracował także w 374 r. pierwszy katalog chińskiej Tripitaki nazywany Zongli zhong-jing mu-lu (Obszerny katalog sutr). Jego tytuł został potem skrócony do An-lu (Katalog Ana). Była to pionierska praca, stanowiąca podstawę dla wszystkich późniejszych autorów katalogów tekstów buddyjskich. Wszędzie, gdzie tylko się dało podawał tytuły, nazwiska tłumaczy i daty, w których tłumaczenia powstały. Napisał także komentarze do sutr.
Jego nauczanie skierowało buddyzm chiński w stronę kultu Maitreji (skt. Maitreya). Wraz ze swymi ośmioma uczniami złożyli ślubowanie przed posągiem buddy Maitrei odrodzenia się w niebie w niebie Tuşita. W tym czasie w Chinach istniały już przyjnajmniej dwie sutry związane z Maitreią, przetłumaczone przez Dharmarakszę: Mile chengfo jing oraz Milepusa benyuan jing.
Uważał iż podstawowa pustka (chin. benwu) jest prawdziwą naturą wszystkich zjawisk, absolutem, na którym wspiera się światowa prawda".[5]
Jego najbardziej znanymi uczniami byli: Huiyuan (337-417), Sengrui (352-436) i Tanyi (331-412).
