Czerwonka amebowa

Z Wikipedii

	Pełzakowica, Ameboza
(Amoebosis)
ICD-10:	A06
A06.0 Pełzakowa czerwonka ostra
A06.1 Pełzakowica jelitowa przewlekła
A06.2 {{{X.2}}}
A06.3 {{{X.3}}}
A06.4 Pełzakowy ropień wątroby
A06.5 {{{X.5}}}
A06.6 {{{X.6}}}
A06.7 {{{X.7}}}
A06.8 {{{X.8}}}
A06.9 {{{X.9}}}

Czerwonka amebowa (pełzakowica, ameboza - łac. amoebosis, entamoebosis) - zespół chorobowy wywoływany przez pierwotniaka z rodziny Entamoebidae - Entamoeba histolytica. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową, poprzez połknięcie cyst pierwotniaka wraz z pożywieniem. Jakkolwiek pasożyt ten występuje na terenie całej kuli ziemskiej, szczególnie narażone na zakażenie są osoby podróżujące do strefy tropikalnej oraz subtropikalnej. Nieleczona pełzakowica (szczególnie ostra postać jelitowa) może skończyć się zgonem.

[edytuj] Objawy

Najczęściej występujące postaci kliniczne pełzakowicy to:

Ostra pełzakowica jelitowa charakteryzująca się biegunką z dużą ilością śluzu oraz krwią w kale, bólami brzucha, nudnościami, wzdęciami oraz podwyższoną temperaturą ciała. W morfologii krwi stwierdza się leukocytozę.

Przewlekła pełzakowica jelitowa - zespół ten charakteryzują objawy przewlekłego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, nadwrażliwość jelit, niedokrwistość, stany podgorączkowe oraz powiększenie i bolesność wątroby.

Pełzakowica pozajelitowa głównie pod postacią pełzakowego zapalenia lub ropnia wątroby.

[edytuj] Diagnostyka

Czerwonka amebowa rozpoznana w wycinku z okrężnicy

W celu diagnostyki laboratoryjnej zakażenia pełzakiem czerwonki wykonuje się preparaty (bezpośrednie oraz barwione) kału, w których metodą mikroskopową poszukuje się cyst Entamoeba histolytica. Z powodu dużej nietrwałości cyst zalecane jest jak najszybsze dostarczenie próbek kału do laboratorium.

Do potwierdzenia zakażenia pełzakiem czerwonki konieczne jest również badanie materiału genetycznego pierwotniaka; wykazano bowiem, iż istnieje drugi pierwotniak Entamoeba dispar, który jest morfologicznie i mikroskopowo identyczny jak E. histolytica lecz nie jest patogenny i zakażenie nim nie wymaga leczenia.

W Polsce badanie materiału genetycznego pierwotniaka (metodą PCR) wykonuje Zakład Parazytologii Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni.

[edytuj] Leczenie

W leczeniu wykorzystuje się obecnie związki chlorochiny, emetyny, hydroksychinoliny, pochodne imidazolowe (metronidazol, tynidazol), paromomycynę i inne leki przeciwpierwotniakowe.

[edytuj] Zapobieganie

Badania kału (szczególnie osób wyjeżdżającym i powracającym ze strefy tropikalnej i subtropikalnej).
Dezynfekcja urządzeń sanitarnych.
Przestrzeganie higieny osobistej.
Ochrona wody przed stycznością z odchodami (szamba z dala od wody pitnej).
Gotowanie wody pitnej.
Ochrona przed muchami i innymi owadami.

[edytuj] Bibliografia

R. Kadłubowski, A. Kurnatowska (red): Zarys parazytologii lekarskiej: podręcznik dla studentów. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1999. ISBN 83-200-2316-5