Cmentarz Piskariowski w Sankt Petersburgu
Z Wikipedii
Cmentarz Piskariowski (ros. Пискарёвское мемориальное кладбище) - cmentarz w Sankt Petersburgu; jedno z miejsc masowych pochówków w czasie blokady Leningradu, największy na świecie cmentarz ofiar II wojny światowej, cmentarz-muzeum.
Cmentarz Piskariowski założono w latach 30. XX wieku na północnym krańcu ówczesnego Leningradu. Nazwa cmentarza pochodzi od nazwy niedaleko leżącej wówczas wsi Piskariowka, obecnie okręgu miejskiego Sankt Petersburga. Początkowo służył pochówkom mieszkańców; w czasie wojny zimowej grzebano tam również poległych żołnierzy.
W czasie blokady Leningradu pochowano tam około 470 tysięcy mieszkańców, zmarłych od głodu, zimna, chorób i bombardowań, oraz około 50 tysięcy żołnierzy. W ten sposób miejsce to stało się największym na świecie cmentarzem ofiar II wojny światowej.
W 1945 roku rozpisano konkurs na projekt Memoriału, w 1956 roku rozpoczęto budowę wg projektu Jewgienija Lewinsona, a otwarcia kompleksu dokonano 9 maja 1960 roku. Przy wejściu znajduje się tablica pamiątkowa z liczbą zabitych i zmarłych w czasie blokady. Zwiedzający, idąc 480-metrową aleją, podążają ku pomnikowi Matki-Ojczyzny.
24 stycznia 2004 roku, dla uczczenia 60. rocznicy blokady, na Cmentarzu wmurowano tablicę pamiątkową upamiętniającą polskich obrońców Leningradu, ufundowaną przez polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Aktu tego dokonano w czasie uroczystej ceremonii z udziałem władz, weteranów, duchownych i mediów [1]. Podobne tablice odsłonięto później i ku czci poległych innych narodowości, lecz ta upamiętniająca Polaków była pierwsza.
