Cieśnina Pilawska

Z Wikipedii

Cieśnina Pilawska – cieśnina między dwiema częściami Mierzei Wiślanej. Łączy Zalew Wiślany z wodami Morza Bałtyckiego. Kontrolowana jest przez władze Federacji Rosyjskiej, gdyż do obwodu kaliningradzkiego należy zarówno część mierzei z Bałtijskiem, jak i koniec cypla Mierzei Wiślanej po stronie polskiej. Nazwa cieśniny pochodzi od polskiej nazwy Bałtijska – Piława.

Cieśnina Pilawska została przekopana w 1497 r. W latach 60. XX wieku powiększono ją. Obecnie ma 400 m szerokości i 12 m głębokości.

Jest jedną z dwóch dróg z Zalewu Wiślanego, portu morskiego w Elblągu i portów nadzalewowych (np. Tolkmicko, Frombork, Nowa Pasłęka) na wody Bałtyku. Od początku lat 90. XX wieku władze rosyjskie blokują możliwość przepływania polskich jednostek przez cieśninę. W związku z powyższym problemem, polski rząd podjął w listopadzie 2006 roku decyzję o budowie Przekopu Mierzei Wiślanej.

Zgodnie z Konwencją o Prawie Morza z Montego Bay z 1982 r. w Cieśninie Pilawskiej obowiązuje prawo nieszkodliwego przepływu dla statków wszystkich bander. Zatem żegluga w cieśninie podlega zasadom prawa międzynarodowego, a przyszła umowa dwustronna może regulować jedynie kwestie techniczne. Natomiast według zgodnych stanowisk polskiego i rosyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych żegluga w cieśninie podlega tylko prawu rosyjskiemu. Różnice w stanowiskach stron wynikają jedynie ze sprzeczności interesów. Wątpliwości budzi także obowiązywanie protokołu do umowy o polsko-radzieckiej granicy państwowej z 16 sierpnia 1945 r., który zezwalał na żeglugę, ale wyłącznie statków handlowych pod polską banderą^[1].

Przypisy