Bitwa pod Wojniczem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Wojniczem potop szwedzki II wojna północna |
|||||||||||||
 Erik Dahlbergh, Bitwa pod Wojniczem 1655 |
|||||||||||||
| Data | 3 października 1655 | ||||||||||||
| Miejsce | Wojnicz | ||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo Szwedów | ||||||||||||
| Przyczyna | próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów | ||||||||||||
| Terytorium | Małopolska | ||||||||||||
|
|||||||||||||
| Potop szwedzki |
|---|
|
Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Gródek Jagielloński - Kraków (1) - Wojnicz - Kościan (1655) - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (1) - Tykocin - Warszawa (2) - Łowicz - Lubrze - Prostki - Filipów - Chojnice - Skałat - Magierów - Czarny Ostrów - Kraków (2) - Toruń - Szkudy |
| II wojna północna |
|---|
|
Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Kraków (1655) - Wojnicz - Kościan (1655) - Krosno - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (oblężenie) - Tykocin - Warszawa (bitwa) - Łowicz - Lubrz - Prostki - Filipów - Chojnice - Magierów - Czarny Ostrów - Skałat - Ängelholm - Kraków (1657) - Genevadsbro - Mön - Hjärtum - Kattarp - Frederiksodde - Tybrindvig - Toruń - Sund - Koldynga (oblężenie) - Koldynga (bitwa) - Szkudy - Głowa - Nyborg |
Bitwa pod Wojniczem stoczona została 3 października 1655 roku.
W tej bitwie chorągwie polskie miały nieznaczną przewagę liczebną nad armią szwedzką. Były to oddziały hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego, które odstąpiły spod Krakowa, kiedy sytuacja dalszej obrony stała się beznadziejna i wyruszyły z królem Janem Kazimierzem w kierunku Tarnowa. Król z orszakiem udał się dalej przez Wiśnicz do Nowego Sącza, a siły Stanisława Lanckorońskiego połączyły się z chorągwią hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego i pod Wojniczem stoczyły bitwę.
W skład polskich wojsk weszło wojsko kwarciane i husaria Koniecpolskiego. Atak polskiej kawalerii pod wodzą Lanckorońskiego, husarii Koniecpolskiego, załamał się nie w ogniu dragonów szwedzkich. Szarża nie powiodła się na żadnym ze skrzydeł, ani w centrum, polska jazda uciekła w popłochu w kierunku Tarnowa, tracąc obóz. Bitwa zakończyła się klęską wojsk I Rzeczypospolitej i upadkiem ich morale.
Dowódca wojsk polskich, hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński, cudem uniknął śmierci. Ocalili go Stefan Bidziński i Wespazjan Kochowski.
W Tarnowie pod wpływem agitacji wysłanników szwedzkich i ich zwolenników Aleksandra Koniecpolskiego, Dymitra Wiśniowieckiego, Jana Sobieskiego (którzy liczyli na pomoc Karola Gustawa w walkach na wschodzie), większość żołnierzy uznała władzę króla szwedzkiego. 3 października został zajęty także Tarnów.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Northern Wars Battle of Woynicz 1655 (en)
