Bitwa pod Bunker Hill
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: styl sprawia wrażenie automatycznego tłumaczenia. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
| Bitwa pod Bunker Hill wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych |
|||||||||||||||||
 Śmierć generała Warrena w bitwie pod Bunker Hill (obraz Johna Trumbulla) |
|||||||||||||||||
| Data | 16 czerwca 1775 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Boston | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo brytyjskie | ||||||||||||||||
| Terytorium | Prowincja Massachusetts Bay obecnie Massachusetts, Stany Zjednoczone |
||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych |
|---|
|
Bunker Hill - Wzgórza Harlemu - Pell's Point - Pelham - White Plains - Fort Washington - Trenton - Princeton - Bound Brook - Fort Ticonderoga - Fort Hook - Saratoga - Camden - Savannah - Cowpens - Yorktown |
Bitwa pod Bunker Hill miała miejsce 16 czerwca 1775 roku, w czasie oblężenia Bostonu, podczas amerykańskiej wojny o niepodległość.
Spis treści |
[edytuj] Przygotowania do bitwy
W nocy 16 czerwca pułkownik Prescott poprowadził 1500 ludzi na Bunker Hill. Putnam, Prescott i ich oficer saperów – kapitan Richard Gridley, nie zgadzali się ze sobą jak należy rozmieścić obronę. Breed's Hill wyglądało na dużo bardziej obronne, więc rozstrzygnięto, że należy rozmieszczać tam pierwszą linię obrony. Prescott i jego ludzie, używający szkiców Gridleya, zaczęli kopać umocnienia na 160 stóp (50 m) długie i 80 stóp (25 m) szerokie złożone z rowów i ziemnych wałów. Dodali też rowy i wały będące przedłużeniem umocnień w kierunku rzeki Charles na ich prawym skrzydle i zaczęli umacniać płot znajdujący się na lewym skrzydle.
[edytuj] Bitwa
Wczesnym rankiem, około 4 rano, warta na pokładzie brytyjskiego okrętu HMS „Lively” była pierwszą, która napotkała nowe umocnienia. „Lively” otworzył ogień, tymczasowo wstrzymując pracę Amerykanów. Admirał Graves, na swoim okręcie admiralskim HMS „Somerset”, obudził się zirytowany przez ogień armatni, którego on nie nakazywał otwierać. Rozkazał przerwać ogień, lecz wycofał rozkaz, gdy znalazł się na pokładzie i osobiście zobaczył prace. Padł rozkaz otworzenia ognia ze wszystkich 128 dział znajdujących się w porcie w kierunku amerykańskich pozycji. Jednak ogień był w znacznym stopniu nieefektywny, gdyż działa na okrętach mogły podnosić luf na taką wysokość, by pociski mogły sięgać szczytu wzgórza. Zajęło prawie sześć godzin zorganizowanie odpowiednich sił piechoty. Generał Howe miał prowadzić główny atak, mający skierować się na amerykańskie lewe skrzydło, a następnie zaatakować rebeliantów od tyłu. Brygadier Robert Pigot na brytyjskim lewym skrzydle miał prowadzić atak na amerykańską redutę. Major John Pitcairn prowadził odwody. Łodzie Brytyjczyków musiały odbyć kilka kursów, aby przetransportować siły Howe’a na północno – zachodni skraj półwyspu. Ostatecznie cała armia zebrała się o 2 po południu. Żołnierze musieli czekać w gorący dzień w pełnym wyposażeniu ważącym ok. 60 funtów (30 kg).
Amerykanie, widzący co się dzieje, także żądali wzmocnień. Jedyne grupy, które przybyły to 2 regimenty z New Hampshire (200 ludzi) pod dowództwem Johna Starka. Ludzie Starka zajęli pozycje przy płocie na lewym albo północnym końcu amerykańskich pozycji. Ponieważ odpływ otworzył wolną przestrzeń wzdłuż rzeki Mystic, rebelianci szybko rozbudowali płot z krótką ścianą kamienia do północy. Gridley lub Stark umieścił słupek około 30 metrów przed płotem i rozkazał, żeby nikt nie otwierał ognia dopóki Brytyjczycy go nie miną.
Jenak Prescott stracił część ludzi. Bardzo niewielką ich ilość do bombardowania, ale pojawiało się po dziesięciu ochotników chcących nieść każdego rannego do tyłu. Inni wprowadzali zamieszanie chcąc odwrotu. Dwaj generałowie chcieli zmusić Prescotta do odwrotu, ale obydwu nie usłuchał i walczył nadal. Jednym z nich był dr Joseph Warren, prezydent Rady i obecna głowa rewolucyjnego rządu Stanu Massachusetts. Drugim był Seth Pomeroy. W czasie rozpoczęcia bitwy rebelianci dysponowali ogółem około 1400 ludźmi, zaś Brytyjczycy 2600 żołnierzami.
Pierwszy atak został odparty na linii płotu i reduty skoncentrowanym ogniem z bliskiej odległości, z ciężkimi stratami Brytyjczyków. Rezerwy, zbierające się dopiero, co na północ od miasta, także poniosły straty na skutek karabinowego ognia od kompanii z miasta Charlestown. Ludzie Howe'a po przeformowaniu ruszyli wkrótce do drugiego – również nieudanego ataku na wał.
Jednak Amerykanie stracili całą dyscyplinę ognia. W tradycyjnych walkach wieku XVIII-ego, kompanie strzelały, nabijały na nowo, i posuwały się specjalne rozkazy, ponieważ tak były wyszkolone. Po początkowej salwie, Amerykanie wszyscy walczyli indywidualnie, i każdy człowiek strzelał jak najszybciej, jak mógł nabić na nowo i znaleźć cel. Brytyjczycy wycofali się na ich pierwotne pozycje w celu przegrupowania. Flota, wraz z artylerią z Crops Hill na półwyspie Boston ostrzelały Charlestown. Wszystkie ok. 400 budynków miasta i doki zostały zupełnie spalone, ale przyczajeni tam strzelcy wyborowi wycofali się bez strat.
Trzeci atak brytyjski przyniósł zdobycie reduty, dzięki czynnikom, jakie się pojawiły. Rezerwy amerykańskie były wyczerpane. Obydwa skrzydła brytyjskie skupiły uderzenie na reducie. Amerykanie wyczerpywali amunicję i przeszli na walkę wręcz, w której przewagę mieli Brytyjczycy posiadający bagnety (Amerykanie nie mieli bagnetów).
[edytuj] Wynik bitwy i straty
Bitwa pod Bunker Hill była dla Brytyjczyków pyrrusowym zwycięstwem. Ich straty wyniosły 226 zabitych i 828 rannych (razem 1054 ludzi), podczas gdy straty Amerykańskie wyniosły 140 zabitych, 270 rannych i 30 wziętych do niewoli (razem 450 ludzi).
W armii brytyjskiej, spośród oficerów – tylko generał Howe nie był ranny. Poległ major Pitcairn, ciężko ranny był pułkownik James Abercrombie. Amerykański odwrót i brytyjskie natarcie umożliwiły tym ostatnim zajęcie Bunker Hill i Breed’s Hill na półwyspie Charlestown. Ale większość Amerykanów wycofała się pod koniec dnia na nowe pozycje u podstawy półwyspu utworzone przez Putnama. Uniemożliwiło to wyczerpanym żołnierzom Howe’a uderzenie na Cambridge i przerwanie oblężenia. Brytyjskie straty były tak ciężkie, że uniemożliwiały kolejne ataki na oblegających Boston rebeliantów. Od tego momentu, oblężeni zaczęli zdawać sobie sprawę z beznadziejności sytuacji.
[edytuj] Bibliografia
- Bicheno, H. Rebels and Redcoats, The American Revolutionary War, London 2003.
- Clement, R: “The World Turned Upside Down at the Surrender of Yorktown”, Journal of American Folklore, Vol. 92, No. 363 (Jan. - Mar., 1979), pp. 66-67 (available on Jstor).
- Hibbert, C: Rebels and Redcoats: The American Revolution Through British Eyes, London, 2001
- Jerome Greene. Guns of Independence: The Siege of Yorktown, 1781 (2005).
