Birth Control

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: podział na sekcje; infobox.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Birth Control to oparty na deep purplowskiej formule grania zespół grający art rock, rock progresywny, Krautrock z Niemiec. Zespół założony został w 1968 roku przez Reinhold Sobotta (organy), Bernd Koschmidder (bas), Rolf Gurr (sax, wokale) oraz Egon Balder (perkusja). Nazwa zespołu została wybrana w reakcji na papieską encyklikę Humanae Vitae o obronie życia początego wydaną przez papieża Pawła VI. W owych czasach zespół grywał głównie instrumentalnie, jazz-rockowe covery utworów takich grup jak: Brian Auger, Graham Bond, etc. Na niektórych występach na żywo pokazywali się także z gitarzystą, wokalistą oraz trębaczem. Ich pierwszy singel October, z kompozycją Freedom, został wydany przez wytwórnię Amadeo Records w 1969.

Po kilku roszadach personalnych w skład grupy wchodzili: Koschmidder, Sobotta, Bruno Frenzel (gitara) i Bernd Noske (wokale, perkusja). Ten skład zarejestrował album dla wytwórni Metronome, wydany w specyficznym okrągłym opakowaniu imitującym pudełeczko z pigułkami antykoncepcyjnymi. Okładka ta jest jedną z pierwszych rockowych prowokujących okładek. Muzyka na tym krążku wciąż oparta jest na jazz rocku (szczególnie ta część za której skomponowanie odpowiadał Sobotta), ale nowi członkowie słyszalnie pchali zespół w stronę bardziej rockowych rozwiązań. Na płycie znalazł się także cover zespołu The Doors Light My Fire.

Następny album Operation z 1971 roku jest do dziś jednym z najlepszych niemieckich albumów rockowych. Okładka przedstawia przeobrażającą się mrówczaną potworzycę pożerającą niemowlęta obserwowaną przez wyraźnie podekscytowanego papieża. W środku rozkładanej okładki namalowani zostali członkowie grupy jako część maszyny zjadającej dzieci. Muzycznie zespół odnalazł własne brzmienie oparte na ciężkich, przesterowanych (jak na owe czasy) gitarach oraz instrumentach klawiszowych przypominające brzmienia takich zespołów jak Spooky Tooth czy Deep Purple. Wszystkie kompozycje skomponował tym razem Frenzel. Album ten stał się ich najlepiej sprzedawanym albumem. A największym hitem okazał się otwierający album płytę Stop Little Lady a także wyśmienity protest-song The Work Is Done, w którym muzycy wykorzystali m.in. motyw z Etiudy "Rewolucyjnej" Chopina.

W 1972 roku wydany został także album Believe in The Pill, wybór z ich poprzednich albumów oraz 3 kompozycje znane dotąd tylko na singlach: Hope, What's Your Name i Believe In The Pill. Okładka przedstawiała płód leżący w miejskim śmietnisku. Co oczywiście wywołało tradycyjne już kontrowersje...

Stała, dobra sprzedaż, ugruntowana pozycja na rynku muzycznym zaowocowała kontraktem z większą wytwórnią CBS. Ale też i przyniosło to zmiany w składzie, klawiszowiec Sobotta opuścił szeregi i został zastąpiony przez Wolfgang Neuser. W tym zmodyfikowanym składzie zarejestrowany został album Hoodoo Man i wydany w styczniu 1973. Album zawiera 6 utworów i dalsze postępy w rozwoju unikalnego stylu zespołu. Album podobnie jak Operation okazał się bardzo dużym hitem, pewnie za sprawą bardzo śmiałych aranżacji gitarowych granych z motywami klawiszy (przypominającymi m.in. riffy gitary!) oraz partie improwizowane. Głos Noske wciąż się rozwijał (z czasem okrzyknięty został jednym z najlepszych niemieckich wokalistów) a i także rozwinął swoją grę na perkusji. Kluczowymi kawałkami na tej płycie okazały się klasyczny 10-minutowy Gamma Ray (który stał się potem hitem na koncertach i do dziś grywany jest w niemieckich dyskotekach), Buy! i Get Down To Your Fate.

W owym czasie zespół miał ambicję, by wybić się na arenie międzynarodowej. Stąd muzycy sami poczuli, że w zespole potrzeba pewnych reorganizacji i reform. Założyciel grupy Koschmidder odszedł przed długim niemieckim tournee, i zastąpiony został przez Peter Follera. Z kolei Bernd Neuser został zamieniony przez Zeus B. Held kilka miesięcy potem. Ponadto Dirk Steffens został zaangażowany na etat drugiego gitarzysty. Zespół w kształcie kwintetu (Noske, Frenzel, Steffens, Held i Foller) zarejestrował album Rebirth (1974), który raczej nie zadowolił fanów, ponieważ słyszalnie zespół zwrócił się w stronę tradycyjnego blues rockowego grania. Gitarzysta Steffens odszedł z zespołu i sformował własne autorskie trio.

Pozostała czwórka wybrała się na kolejne niemieckie tournee czego rezultatem stał się podwójny album koncertowy zatytułowany Live (1974), składający się z... 5 utworów z rozwiniętymi partiami instrumentalno-improwizacyjnymi. Do dziś oceniany jest przez niemieckich fanów za najlepszą niemiecką rockową płytę koncertową. Album zapakowany był w kontrowersyjną okładkę: muzycy siedzą w limuzynie, ubrani jak amerykańscy gangsterzy z lat 30. XX wieku, uzbrojeni po zęby w pistolety maszynowe strzelając do dziecięcego wózka spacerówki.

Album z 1975 roku, zatytułowany Plastic People został zaprojektowany jako concept album, i był wyrazem starań stworzenia bardziej zróżnicowanego brzmienia na bazie standardowej, przyciążonej progresywnej formuły. Na płycie pojawili się w utworze My Mind goście tacy jak: Jochen von Grumbkow (wiolonczela), Christoph Noppeney (altówka) i Friedemann Leinert (flet), wszyscy z zespołu Holderlin. Krążek ten stał się ich najlepiej sprzedawanym albumem od czasów Hoodoo Man. Ale zespół nie potrafił rozwinąć nowego stylu w żadnym właściwym kierunku na następnych płytach.

Album Backdoor Possibilities (z 1976) można najkrócej napisać że zawiódł oczekiwania fanów poprzez zbytnie nasycenie muzyki jazzem i zbyt licznymi wtrętami z muzyki klasycznej. Słuchacze odbierali to jako zbytnie udziwnianie.

W końcu wytwórnia CBS straciła wiarę w zespół. Birth Control schronili się więc pod skrzydłami małej firmy Brain Records, nakładem której ukazał się w 1977 roku album Increase. Był to powrót do hard rocka, oraz psychodelicznego surrealizmu.

W grupie doszło jednak do przetasowań. Peter Foller został zastąpiony przez Horst Stachelhausa a na perksuji zaczął grać Manfred von Bohr, dotychczasowy śpiewający perkusista Noske zostawił sobie odtąd tylko etat wokalisty.

Ale w tym czasie popularność kapeli wyraźnie już spadała. Żaden z później nagranych albumów w początkach lat 80. nie potrafił uchwycić tej świeżości pomysłów, jaką znaleźć można do dziś na takich albumach jak Operation czy Hoodoo Man. W 1983 roku jeden ze współzałożycieli kapeli – Bruno Frenzel, zmarł po długiej chorobie.

W owym roku zespół wydał album Bang, ale było to kolejne nieporozumienie i rozczarowanie dla miłośników grupy. Zespół pograł przez pewien czas po śmierci Bruno Frenzela, ale w połowie lat 80. ostatecznie się rozwiązał.

W latach dziewięćdziesiątych okazało się, że legenda Birth Control nie wygasła i wciąż żyje w pamięci niemieckich fanów. Takie albumy z okresu reaktywacji jak Condomium (album koncertowy 1993), Two Worlds (1995), Jungle Life (1996) i Getting There (1998) uważane są za solidne albumy, aczkolwiek zespół nastawił się bardziej na wydawanie kolejnych płyt koncertowych niż studyjnych...