Billy Idol
Z Wikipedii
| Billy Idol | |
 |
|
| Urodzony | 30 listopada 1955 roku w Middlesex |
 Galeria w Wikimedia Commons |
|
Billy Idol, właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Middlesex), muzyk angielski, wegetarianin.
Mieszkał w Worthing zanim zaczął uczęszczać do Uniwersytetu w Sussex, jedynie na rok przed dołączeniem do Bromley Contingent - grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i, w 1976 r., stworzył zespół o nazwie Generation X.
Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records, wydali trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął karierę solową współpracując z gitarzystą Stevem Stevensem, a jego utwory "White Wedding" oraz "Dancing with Myself" zdobyły szybko uznanie MTV. Jego drugi longplay Rebel Yell (1984) został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych.
Idol nie wydał nowego albumu przed 1986 r.; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przez wydaniem albumu Charmed Life w 1990 r., Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę i w 1991 r. zagrał niewielką rolę w głośnym filmie Olivera Stone'a The Doors. Z powodu wypadku motocyklowego nie mógł zagrać dużej roli, która została mu przeznaczona i Stone pozwolił mu na epizodyczna rolę, gdyż Billy poruszał się jeszcze o kulach. Po wydaniu w 1993 r., chłodno przyjętego w Stanach album Cyberpunk, Idol znajdował się raczej poza zainteresowaniem mediów i popadł w narkotykowy nałóg, prawie umierając z przedawkowania w 1994 r. W 1998 zagrał siebie w romantycznej komedii The Wedding Singer, z Adamem Sandlerem oraz Drew Barrymore w rolach głównych, w którym to White Wedding był utworem tytułowym. W 2001 r. wydał płytę z największymi hitami Greatest Hits CD, która okazała się dużym sukcesem.
W 2002 r. Idol wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał. Ta sytuacja udowodniła przynajmniej, że nie śpiewał z playbacku.
W 2005 r. powrócił na scenę muzyczną albumem Devil's Playground, który jest jego pierwszym od prawie 12 lat.
[edytuj] Dyskografia
- Don't stop (EP, 1981)
- Billy Idol (1982)
- Rebel Yell (1984)
- Vital Idol (Wielka Brytania, 1985)
- Whiplash Smile (1986)
- Vital Idol (USA, 1987)
- Idol Songs: 11 of the Best (1988)
- Charmed Life (1990)
- Cyberpunk (1993)
- Rebel Yell: Expanded (1999)
- Greatest Hits (2001)
- VH1's Storytellers (2002)
- Essential Billy Idol (2003)
- Devil's Playground (2005)
