Antyseptyka
Z Wikipedii
Antyseptyka (gr. anti - przeciw sepsis - gniciu , dosłownie: zapobieganie gniciu) - postępowanie odkażające, mające na celu niszczenie drobnoustrojów na skórze, błonach śluzowych, w zakażonych ranach. W przeciwieństwie do dezynfekcji, antyseptyka nie dotyczy odkażania przedmiotów.
Spis treści |
[edytuj] Chemiczne środki antyseptyczne
Do tego celu stosowane są preparaty zawierające dichlorofenol, heksachlorofenol, diglukonian chloroheksydyny, a także heksylorezorcynol, alkohol etylowy, alkohol izopropylowy, jodofory, gencjana, jodyna oraz preparaty złożone: Dishand (Chirurgina), Octenisept. Ograniczone zastosowanie w antyseptyce znajdują chloraminy, barwniki akrydynowe, barwniki trifenylometanowe, związki srebra (azotan srebra) z żelatyną lub albuminą, nadmanganian potasu.
[edytuj] Historia antyseptyki
Pierwszym propagatorem antyseptyki był węgierski lekarz położnik Ignaz Semmelweis, który w 1847 roku skutecznie przeprowadził kampanię w sprawie dezynfekcji rąk roztworem chloru w klinikach położniczych. W krótkim czasie udało się zmniejszyć śmiertelność o połowę wśród rodzących kobiet.
Bardziej znanym od Semmelweisa i nazywanym ojcem antyseptyki był brytyjski chirurg Joseph Lister. Za skuteczny środek dezynfekcji uważał Lister kwas karbolowy (fenol). Zalecał stosowanie tego środka w czasie zabiegów i operacji w formie rozpylonego aerozolu (1867). Dzięki temu śmiertelność operacji przepukliny z 78% spadła do 10%. Rok 1867 traktowany jest również jako początek nowej epoki w chirurgii.
Kolejnym starym antyseptykiem jest jodoform, stosowany od 1880 r. do połowy XX wieku. Mimo dużej skuteczności wycofany ze względu na toksyczność oraz możliwość alergii.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Link zewnętrzny
