Antoni Amilkar Kosiński

Z Wikipedii

Antoni Amilkar Kosiński
Antoni Amilkar Kosiński
Rawicz
Data urodzenia	1769
Miejsce urodzenia	Litwa
Data śmierci	1823
Miejsce śmierci	Targowa Górka

Rodzina	Kosińscy
Rodzice	Józef Kosiński Regina Korsak
Małżeństwo	Adelajda Keyserling Marianna Miładowska
Dzieci	z Marianną Miładowską: Ludwika Kosińska Józef Kosiński z Adelajdą Keyserling: Władysław Kosiński

Antoni Amilkar Kosiński herbu Rawicz (ur. 1769, zm. 1823) – generał polski, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej i wojen napoleońskich, współtwórca Legionów Polskich we Włoszech, baron Cesarstwa Francuskiego.

Urodził się w 1769 r. w ziemi drohickiej, pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Rawicz. W młodości wstąpił do zakonu pijarów, opuścił zakon w 1790 r. i poświęcił się karierze wojskowej. Od 1792 roku służył w wojsku. Podczas insurekcji kościuszkowskiej walczył w randze kapitana w obronie Warszawy, gdzie został ranny. Po upadku insurekcji wyemigrował do Francji. W celu zdobycia obywatelstwa tego kraju przez pięć miesięcy służył na okręcie kaperskim, następnie zaciągnął się do armii francuskiej. Odbył kampanie włoskie w 1795 i 1796 r.

Otrzymał zezwolenie na werbowanie oddziałów z jeńców polskich do tworzącego się wojska włoskiego i z tego powodu nazywany był później "pierwszym legionistą". Następnie pomagał generałowi Dąbrowskiemu w tworzeniu Legionów Polskich we Włoszech. W 1798 r. został awansowany na pułkownika. Po kapitulacji Mantui w 1799 r. dostał się do niewoli austriackiej, został uwolniony w 1800 r.

Dowiedziawszy się o wysłaniu Legionów Polskich na San Domingo, zbuntował się przeciwko Napoleonowi i złożył za pośrednictwem księcia Adama Czartoryskiego propozycję służby carowi Aleksandrowi I, co jednak nie doszło do skutku. Straciwszy nadzieje, że dalsza służba legionów pomoże sprawie polskiej w 1803 r. podał się do dymisji w stopniu generała brygady i powrócił do kraju.

W 1806 r. powrócił do służby u boku Dąbrowskiego, organizował powstanie w departamencie bydgoskim i kwidzyńskim. W 1807 r. na czele pierwszych sformowanych oddziałów wojska polskiego walczył z Prusami, uczestniczył w ofensywie na Gdańsk i zdobyciu Tczewa. Zastąpił rannego Dąbrowskiego i poprowadził jego dywizje na Gdańsk, brał także udział w oblężeniu miasta. Jeszcze w tym samym roku został odznaczony za kampanie Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Podczas kampanii w 1809 r. zajmował stanowisko gubernatora Warszawy, następnie dowódcy oddziałów polskich, z którymi brał udział w bitwach pod Szczekocinami i Żarnowcem. Od 1811 r. był generałem dywizji. W 1812 r. został mianowany komendantem departamentów lubelskiego oraz siedleckiego i organizował obronę na linii Bugu. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Virtuti Militari, po czym złożył dymisję. W 1813 r. Napoleon nadał mu tytuł barona Cesarstwa Francuskiego.

Po tym jak kampania się zakończyła i Księstwo Warszawskie zostało zajęte dostał propozycję przejścia na służbę pruską i organizowania polskiej obrony krajowej w Wielkim Księstwie Poznańskim. Propozycję przyjął jednak gdy przekonał się o dwulicowości poczynań pruskich natychmiast złożył dymisję. Zmarł w 1823 r. w Targowej Górce. Obecnie jego prochy spoczywają w Krypcie zasłużonych Wielkopolan w kościele św. Wojciecha.

Kosiński był członkiem loży masońskiej w Warszawie oraz członkiem-założycielem loży św. Jana w Poznaniu. Działał na rzecz rozwoju polskiej gospodarki w Wielkopolsce. Zostawił ciekawy pamiętnik o legionach włoskich oraz bogaty zbiór korespondencji i zapisków, wydany przez syna pt. Amilkar Kosiński we Włoszech.