Alfons II Gruby
Z Wikipedii
Afonso II (Alfons), zwany Grubym (23 kwietnia 1185 - 25 marca 1223) był trzecim królem Portugalii od 1211 r.
Był synem Sancho I i Dulce Berengarii. W przeciwieństwie do swoich poprzedników nie prowadził szeroko zakrojonych działań wojennych przeciwko kastylijczykom ani maurom. Pojedyncze akcje zbrojne, tak jak zdobycie Alcácer do Sal w 1217, były wynikiem prywatnych wypraw szlachty portugalskiej. Z jego polecenia powstało pierwsze spisane prawo królestwa, scentralizował także władze w państwie. W wyniku ograniczania przywilejów kościelnych, ekskomunikowany. Klątwę zdjęto w zamian za obietnice przywrócenia przywilejów kościelnych jego dziadka - Alfonsa I, lecz nie uczynił tego aż do śmierci.
[edytuj] Rodzina
W 1208 Alfons poślubił infantkę Urrakę Kastylijską (1186-1220), córkę króla Alfonsa VIII Szlachetnego i Eleonory Plantagenet. Para miała 5 dzieci:
- Sancha II (1207-1248), kolejnego króla Portugalii,
- Alfonsa III (1210-1279), kolejnego króla Portugalii,
- Eleonorę (1211-1231), żonę księcia Waldemara Duńskiego (syna króla Waldemara II i siostry Alfonsa - Berengarii),
- Ferdynanda (przed 1217-1243), pana Serpa,
- Wincentego (1219).
Alfons miał też dwóch synów nieślubnych:
| Poprzednik Sancho I Kolonizator |
 |
Król Portugalii 1211 – 1223 |
|
Następca Sancho II Capelo |
