Światło zodiakalne

Z Wikipedii

Światło zodiakalne - słaba poświata, ukazująca się na nocnym niebie w pasie przebiegającym wzdłuż ekliptyki (zodiaku, stąd nazwa) w pobliżu Słońca. Najlepsze warunki do obserwacji występują na wiosnę po zachodzie Słońca na zachodniej części nieba lub podczas jesieni przed wschodem Słońca na wschodniej części nieba. Światło zodiakalne jest tak słabe, że nawet blask Księżyca może uniemożliwiać obserwację tego zjawiska gołym okiem. Światło zodiakalne zmniejsza swą intensywność wraz ze wzrostem odległości kątowej od Słońca, ale podczas bardzo ciemnych nocy zjawisko to zostało zaobserwowane wzdłuż całej ekliptyki. Badania wykazały, że światło zodiakalne pokrywa zasięgiem całe niebo, będąc odpowiedzialnym za 60% całkowitego świecenia nieba w bezksiężycową noc. Słabe świecenie, znane jako przeciwświecenie (Gegenschein), występuje też dokładnie naprzeciw Słońca.

Światło zodiakalne wytwarzane jest przez światło słoneczne, które jest odbijane od cząstek pyłu kosmicznego, którego ilość w przestrzeni międzyplanetarnej jest znaczna. Ilość pyłu potrzebna, by zaobserwować światło zodiakalne jest zdumiewająco mała; jeśli byłyby to cząstki o wielkości 1 mm z takim samym albedo jak Księżyc, to każda cząstka byłaby oddalona o 8 km od najbliższego sąsiada. Cząstki te występują w obszarze przestrzeni kosmicznej o kształcie soczewki ze środkiem skoncentrowanym na Słońcu i sięgającym daleko poza orbitę Ziemi. Gegenschein może występować dlatego, iż cząstki będące bezpośrednio naprzeciw Ziemi są w pełnej fazie (por. faza Księżyca).

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu astronomii.