Łucznik (żołnierz)
Z Wikipedii
Łucznik - żołnierz, którego główną bronią był łuk. Łuk był wielokrotnie i w różnych miejscach wynajdowany. Jednak pierwsze wzmianki o łucznikach pochodzą ze starożytnego Egiptu. Już w II tysiącleciu przed naszą erą żołnierze egipscy posługiwali się łukiem. W czasie słynnej bitwy pod Kadeszem (1274 r. p.n.e) za Ramzesa II w kompozytowe łuki refleksyjne (z warstw rogu i drewna)wyposazeni byli zwykli żołnierze oraz obsługa rydwanów. Rydwanem powoził woźnica a za nim stał łucznik. Łucznik miał zapasowy łuk oraz ok 80 strzał w kołczanach. Woźnica podjeżdżał na odległość strzału, a łucznik podczas jazdy strzelał. Zarówno łucznika jak i woźnicę osłaniał długi za kolana pancerz łuskowy (typu rybia łuska). Faraon miał około 2000 rydwanów. Była to broń zaczepna. Łucznicy rydwanów zbliżając się w odpowiednim momencie do obozu przeciwnika przyczyniali mu strat, wywoływali zamęt w szeregach a także prowokowali do mało przemyślanej akcji. Łuk piechoty miał znaczenie obronne. Pozwalał przetrzebić atakującego przeciwnika zanim doszło do walki wręcz, na miecze lub włócznie. Przez setki lat łuk, włócznia i miecz pozwalały w Azji niszczyć wielkie imperia i zdobywać wielkie obszary. Przykładem mogą być Hetyci, Asyryjczycy, wreszcie Imperium Mongolskie oraz Tatarzy z którymi musieliśmy walczyć na naszym terytorium. Ich żołnierze mistrzowsko posługiwali się łukiem. Rycerstwo europejskie nie używało łuku chyba że na polowaniu. Łuk był bronią pospólstwa, piechoty. Wyjątkiem była Anglia. Normańscy zdobywcy zabronili miejscowej szlachcie używania uzbrojenia rycerskiego, a więc nie łuku. Na przełomie XIII/XIV wieku Edward I wprowadził łuk walijski (wtedy już angielski) do użycia wojskowego dla biedoty z powszechnego poboru. Siłą rzeczy nastąpiła specjalizacja w używanej broni. Łucznicy mieli wyłącznie łuki i ewentualnie jakąś broń do samoobrony. Z reguły nie posiadali opancerzenia. Jedyną ochroną było ubieranie się na "cebulkę". Wierzchnią odzieżą były grube przeszywanice. Następcy Edwarda nakazali ćwiczenia i sprawdzające zawody strzeleckie czym przyczynili się do ogólnego podniesienia umiejętności łuczniczych. Łuk angielski był długi na ok 180 cm i wykonany z drzewa cisowego (rzadziej z jesionowego). Cięciwę wykonywano z nici lnianych lub konopnych, odpornych na wilgoć (cięciwy kusz wykonywano z jelit zwierzęcych, zawilgocone traciły sprężystość). Strzały miały po około 90-100 cm i zależnie od przeznaczenia różne groty. Do przebijania pancerzy i wnikania między spojenia płyt przeznaczone były groty wąskie i czworokątne, na ludzi nieopancerzonych używano grotów płaskich, trójkątnych, ostro rozszerzających się - aby uniemożliwić wyjęcie strzały (częściowo chroniła przed nimi przeszywanica). Przy pomocy łuku angielskiego można było z ok. 150 m, przebić ówczesną zbroję. Kiedy Król Anglii Edward III wybierał się na podbój Francji ze zrozumiałych powodów nie mógł zabrać ze sobą na statki odpowiedniej ilości koni a więc i rycerzy (zresztą Anglia nie miała ich za dużo bo była wtedy stosunkowo biedna). Zdecydował się na oparcie swych sił inwazyjnych na łucznikach (ok 7 tys.). Każdy z żołnierzy mógł wystrzelić średnio 10-12 strzał na minutę, co przy większych armiach dawało potężną siłę rażenia. Łucznicy działając w masie nie celowali dokładnie. Przeciwnik szedł wkupie i wystarczyło nakierować strzałę w tłum. Dodatkowo szybkostrzelność zwiększało to, że strzał nie wyciągano z kołczanu lecz przed bitwą wbijano w ziemię na stanowisku (w efekcie, nawet lekko ranni przeciwnicy, już po bitwie, umierali od zakażeń). W 1348 r. doszło do walnego starcia łuczników angielskich z o wiele liczniejszą i zdawałoby się silniejszą armią francuską (w tym 6 tys. kuszników) Filipa VI pod Crécy. Szybkostrzelność i skuteczność łuczników zapewniła Anglikom zwycięstwo, w tej i wielu następnych bitwach wojny stuletniej. Przyczyniło się to do spopularyzowania formacji łuczniczych i piechoty jako takiej. Formacje łuczników były oddziałami bardzo mobilnymi i zwrotnymi, dlatego w taktyce obronnej przede wszystkim wystawiano je do pierwszych rzędów, by mogły się wycofać na tyły gdy zacznie się walka wręcz. Łucznicy doskonale spisywali się w otwartym polu a także podczas obrony twierdzy. Tu jednak bardziej sprawdzali się kusznicy mogący strzelać i celować z ukrycia podczas gdy łucznicy ze względu na długość łuku musieli się "odkryć".
Zanim powstała broń palna, w tym armaty, zarówno łucznicy jak i kusznicy byli jedyną bronią masowego rażenia dalekiego zasięgu. Już w XV wiek w. łuk tracił na znaczeniu na rzecz broni palnej. Przetrwał jednak do dziś, w znacznej mierze dzięki legendzie Robin Hooda i jest wykorzystywany, głównie w strzelectwie sportowym oraz przez współczesne bractwa rycerskie.
