Ładunek kumulacyjny
Z Wikipedii
1. czepiec balistyczny
2. dociskacz piezoelementów
3. wkładka kumulacyjna
4. zapalnik
5. materiał wybuchowy
6. czujnik piezoelektryczny.
Ładunek kumulacyjny to rodzaj ładunku wybuchowego stosowanego w głowicach bojowych pocisków, granatach i minach.
Ładunek kumulacyjny złożony jest z wydrążonego na kształt stożka ładunku wybuchowego (kąt stożka przy wierzchołku - ostry; przy większych kątach stożka pojawia się efekt EFP - ang. Explosive Formed Projectile) oraz tzw. wkładki kumulacyjnej (znajdującej się w wydrążonym miejscu - jest ona częścią czołową ładunku kumulacyjnego). Jest ona najczęściej miedziana.
Po trafieniu w cel, eksplozja ładunku formuje z wkładki cienki strumień metalu, poruszający się z dużą prędkością. Ładunki kumulacyjne były wykorzystywane między innymi przez niemieckich komandosów w opanowaniu belgijskiego fortu Eben-Emael, części twierdzy Liège nad Kanałem Alberta. Ustawili oni ładunki na bunkrach, żołnierze belgijscy w przerażeniu i panice poddali się. Załoga twierdzy liczyła ponad 700 osób a komandosów było niecała setka[potrzebne źródło]. Dzięki tej broni Niemcy usunęli przeszkodę, która hamowała marsz Wehrmachtu na zachód.
Ładunek 25-kilogramowy przebijał beton o grubości do 50 cm. Stosowany jest do przebijania pancerzy, jako ładunek o skumulowanej dużej sile działania na małą powierzchnię. Głębokość penetracji litego pancerza stalowego wynosi około 10 średnic ładunku kumulacyjnego[potrzebne źródło].
