Extended play

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket

Extended play, EP eller EP-plate er ei nemning for musikalske utgivelsar som er for korte til å kvalifisere som musikkalbum (LP og CD), og for lange til å kvalifisere som ein single (SP). Normalt har ei album åtte til tolv spor eller er på rundt førti minutters speletid (ofte noko lengre for klassisk musikk, som kan graverast tettare), ein single har berre eitt spor på kvar side, medan ein EP har fire.

Omgrepet (og utgivingsformen) var mykje brukt i 50- og 60-årene. Den amerikanske marknaden for EP-er fall saman på 60-talet (som er grunnen til at The Beatles' Magical Mystery Tour frå 1967 kom som EP i Storbritannia, men utvida til LP i USA), medan alle plater på syv tommer og 45 rpm i Frankrike var EP-ar med fire spor.

Omgrepa single, EP og LP var lette å skilje frå kvarandre inntil maxisingelen vart oppfunnen; ein maxisingel spelast normalt på 45 rpm (som ein singel eller EP), men er i 12"-format (som ein LP). Da CD-en tok over mot slutten av 80-talet, var brått alle utgivingar like store (CD-singlar i 3"-format vart forsøkt lansert, og hadde ein tid suksess i Japan) og vart spelt på same fart, og i dag er ein singel rett og slett ein CD med eitt hovudspor først på plata og ein lavare salspris, uavhengig av speletid, medan eit album er ei samling av marknadsføringsmessig likeverdige songer. Dei lengste singlene (gjerne innan techno-musikken) kan ha lengre speletid enn dei kortaste albuma, og omgrepet EP har derfor liten funksjon i dagens platebransje.

[endre] Kjelde