Mensen van het Boek

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Mensen van het Boek (Arabisch: أهل الكتاب ahl al kitâb) zijn binnen de islam zij die volgens de Koran de Heilige Boeken hebben ontvangen en deze toepassen. Een andere vertaling van dat begrip is 'volgelingen van een eerdere openbaring'.

De term slaat op monotheïstische godsdiensten die al bestonden voordat de islam ontstond aan wie de waarheid van God is onthuld. Onder de mensen van het boek vallen alle christenen en joden (inclusief samaritanen en karaïten). Ook mandaeërs en volgens sommige interpretaties zoroastristen vallen onder de term mensen van het Boek. Tussen moslims en de mensen van het Boek gelden de volgende overeenkomsten:

• ze hebben een monotheïstisch geloof;
• ze delen bepaalde religieuze teksten;
• ze delen veel profeten en andere figuren, zoals Abraham en Mozes.

Soera Het Geslacht van Imraan 64 zegt hierover:

"Zeg: "O, mensen van het Boek, komt tot één woord, waarin wij met elkander overeenstemmen: dat wij niemand dan God aanbidden en dat wij niets met Hem vereenzelvigen en dat sommigen onzer geen anderen tot goden nemen, buiten God." Maar, als zij zich afwenden, zegt dan: "Getuigt, dat wij moslims zijn.""

Soera De Koe 62 stelt het tevens over de mensen van het Boek:

"Voorzeker, de gelovigen, de joden, de christenen en de sabianen, wie onder hen ook in God en de laatste Dag geloven en goede daden verrichten, zullen hun beloning bij hun Heer ontvangen en er zal geen vrees over hen komen, noch zullen zij treuren."

In de Koran staan veel oproepen om tolerant te zijn jegens de Mensen van het Boek, maar tevens wordt opgeroepen geen vriendschapsbanden met hen aan te gaan.

De meeste oelema (islamitische geestelijken) zijn het er echter over eens dat de leer van de drie-eenheid, waarbij Jezus als goddelijk wordt beschouwd, een vervalsing van de oorspronkelijke leer is. Volgens hen zou Jezus zichzelf helemaal niet als zoon van God beschouwen, maar was hij een belangrijk profeet. Daarnaast is vergoddelijking van Jezus tegenstrijdig met het islamitische principe van tawhid (eenheid), omdat dit centrale principe stelt dat er 'geen godheid buiten God is'.

Door de eeuwen heen hebben moslims deze teksten gebruikt om verschillende posities ten opzichte van niet-moslims te verdedigden. In sommige tijden en plaatsen waren moslims bijzonder tolerant ten opzichte van niet-moslims (een in Europa bekend voorbeeld is de tolerantie van de Moren jegens christenen en joden in Spanje in de 8e eeuw, zoals Granada tot 1492), maar in andere tijden waren of zijn zij repressief naar andere geloven.

In latere eeuwen kregen eveneens andere niet-moslims die onder de moslimwetten leefden enkele voorrrechten die voor de Mensen van het Boek golden.

Inhoud 1 Islamitische wet 2 Zie ook 3 Externe links 4 Referenties

[bewerk] Islamitische wet

Volgens bepaalde fiqh, de uitleg van de sharia, zouden de mensen van het Boek die in een islamitisch land leven waar de sharia wordt toegepast, behandeld moeten worden als dhimmi's.

De meeste landen in de islamitische wereld hebben echter een duaal stelsel waarbij de wet uit gedeeltelijk seculiere wetgeving en gedeeltelijk uit de sharia opgebouwd is. In bijvoorbeeld Iran zijn parlementszetels gereserveerd voor religieuze minderheden en in Libanon bestaan twee gescheiden rechtssystemen.

De omgang van de islam met andere godsdiensten is in het verleden zeer verschillend geweest. Op basis van soera De Koe 256 kan het bekeren slechts uit vrije wil en zonder dwang. De religie kent dan ook geen zendingsdrang. Dit blijkt ook uit de verspreiding van de vroege islam: een snelle opmars, maar behalve een elite van Arabische moslims bleef de onderworpen bevolking haar oude religie aanhangen.^[1] Omstreeks 700 was het zelfs bij wet verboden om te bekeren tot de islam; moslims waren van mening dat de islam alleen voor Arabieren was, zoals het jodendom was bestemd voor de zonen van Jakob. Joden en christenen hadden hierbij godsdienstvrijheid als zijnde de Mensen van het Boek, net als een deel van de hindoes^[1] en aanhangers van het zoroastrisme^[1], en kregen een beschermde dhimmi-status. Pas tijdens het kalifaat van de Abbasiden kon men de nieuwe religie aannemen.^[2]

In tegenstelling tot de houding tegenover de Mensen van het Boek werd een andere houding ingenomen jegens aanhangers van natuurgodsdiensten. Met name Afrikaanse stammen die meerdere goden aanbaden werden hard aangepakt. In Soedan werden ze lange tijd, net als door de christenen, als slaven behandeld. Tussen de 11e en 13e eeuw bekeerden zij zich, deels onder dwang, door het militante optreden van de Almoraviden en de Almohaden.^[3]

Klassieke islamitische aanduidingen voor de moslimse wereld en de niet-moslimse wereld zijn het Huis van de Vrede en het Huis van de Oorlog. Al in de vroegste periodes werd deze strikte tweedeling genuanceerd. Vanuit de fiqh ontstonden concepten waarmee de relaties met niet-islamitische buurstaten werd gelegitimeerd.^[4]

[bewerk] Zie ook

• Niet-moslim

[bewerk] Externe links

• "People of the Book" and Muslims. Een positief beeld over gedrag van moslims jegens Mensen van het Boek
• Islam and the People of the Book. Een negatief beeld over het gedrag van moslims jegens Mensen van het Boek

Referenties:

^ a b c Islam, cultuur en religie, Markus Hattstein, vertaling door Nannie Nieland-Weits, Tandem Verlag GmbH, 2006, blz. 18, ISBN 978-3-8331-2636-4 ^ Een geschiedenis van God, vierduizend jaar jodendom, christendom en islam, Karen Armstrong, vertaald door Ronald Cohen, Anthos, 1998, blz. 184, ISBN 90 414 0278 0 ^ Islam, cultuur en religie, Markus Hattstein, vertaling door Nannie Nieland-Weits, Tandem Verlag GmbH, 2006, blz. 18-19, ISBN 978-3-8331-2636-4 ^ Islam, Personen en begrippen van A tot Z, Inge Arends e.a., Uitgeverij Het Spectrum B.V., 2000, blz. 35, ISBN 90 274 6529 0