Majorianus

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Julius Valerius Maiorianus (ca 420-422 - 7 augustus 461), ook wel bekend als Maiorianus of Majorianus, was keizer van het West-Romeinse Rijk van 28 december 457 tot 2 augustus 461. Hij heerste aanvankelijk alleen over Italië en slaagde tijdens zijn bewind erin het Romeinse gezag te herstellen in delen van Gallië en Spanje.

[bewerk] Geschiedenis

Maiorianus was voordat hij keizer werd een generaal in het Romeinse leger, en had zich in die positie onderscheiden met overwinningen op de Franken en de Alemannen, o.a. in de slag bij Atrecht (448).

Na de dood van Valentinianus III probeerde hij zonder succes keizer te worden, en een tweede poging mislukte na het overlijden van diens opvolger Petronius Maximus: de troon ging naar Avitus.

In 456 zette hij met hulp van de Germaanse generaal Ricimer (die achter de schermen veel feitelijke macht had) Avitus echter af, na deze eerst bij Piacenza te hebben verslagen. Zes maanden later op 28 december werd hij keizer, na wat pogingen te hebben gedaan erkend te worden door de Oost-Romeinse keizer Marcianus, die echter stierf. Dien opvolger Leo I was evenwel niet van plan Maiorianus te erkennen.

Munt van Maiorianus

Maiorianus versloeg in 458 de Vandalen bij Campania, en in 460 de Visigoten. Vervolgens begon hij een veldtocht tegen de Vandalen, maar de grote vloot die hij had verzameld bij Cartagena werd door een sluwe truc van Vandalenkoning Geiserik bijna geheel vernietigd.

Na deze nederlaag zakte de reputatie van Maiorianus bij het leger snel. Bij het volk was hij echter vrij populair, vanwege een aantal wetten die o.a. misbruik door hoge ambtenaren tegengingen. Dit was niet naar de zin van Ricimer, die het leger tegen hem opzette. Na een opstand in Lombardije werd Maiorianus gedwongen af te treden door Ricimer op 2 augustus 461. Hij werd 5 dagen later vermoord.

Voorganger:

Avitus (455 - 456)

Keizer van Rome
457 - 461

Opvolger:

Libius Severus (461 - 465)