Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Magnus II Eriksson (Noorwegen, 1316 - Bømlofjord (schipbreuk), 1 december 1374) was koning van Zweden van 1320 tot 1363 en als Magnus VII koning van Noorwegen van 1319 tot 1355.
Hij was een zoon van hertog Erik Magnusson van Zweden en van Ingeborg, een dochter van koning Haakon V van Noorwegen. In 1319 volgde hij zijn grootvader Haakon V op als koning van Noorwegen en binnen het jaar werd hij verkozen tot koning van Zweden. Hij werd tevens koning van Skåneland, dat door de koning van Denemarken verpand was en dat hij kocht.
Zijn regering wordt als zwak bestempeld. Hij huwde met Blanche van Namen, dochter van graaf Jan I van Namen en Maria van Artesië. In 1343 werd hun zoon Haakon aangeduid als erfgenaam van de troon van Noorwegen. Zijn zoon Erik werd medekoning in Zweden, totdat die in 1359 aan de pest stierf. Koning Waldemar IV van Denemarken heroverde Skåneland in 1360. In 1363 werd Magnus afgezet als koning van Zweden en vluchtte hij naar Noorwegen.
