Liz Phair
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Elizabeth Clark (Liz) Phair (New Haven (Connecticut), 17 april 1967) is een Amerikaanse singer-songwriter, gitariste en actrice. Haar kenmerkende gitaar is een Fender Duo-Sonic. Liz neemt een pioniersrol in voor wat betreft de vrouwelijke Amerikaanse artiesten van de jaren 90, en haar debuutalbum “Exile in Guyville” werd door Rolling Stone verkozen als één van de 500 beste albums alle tijden.
Inhoud |
[bewerk] Afkomst en jeugdjaren
Liz werd geadopteerd door een welstellende familie, en samen met haar eveneens geadopteerde broer Philip opgevoed in Winnetka – een gegoede buitenwijk van Chicago. Ze studeerde Kunstgeschiedenis aan de Oberlin College in Ohio, waar ze afstudeerde in 1989.
[bewerk] Girlysound Tapes
Na haar studies verhuisde ze naar San Francisco, waar ze zich onderdompelde in de wereld van ondergrondse Indie rockbands, in het bijzonder met Chris Brokaw van Come, en met Nash Kato van Urge Overkill. Brokaw was onder de indruk van de artieste, en daagde haar uit enkele demo’s op te nemen. Liz nam de uitdaging aan, en bij haar terugkeer naar Chicago in 1991 begon ze met de opnames van de fameuze “Girlysound Tapes”, een reeks van drie cassettes waarop ze in haar slaapkamer met behulp van haar bandrecorder 32 nummers opnam.
[bewerk] Matador en Exile In Guyville
Ze maakte twee kopiën van de “Girlysound Tapes”, die ze doorgaf aan Chris Borkaw enerzijds, en Tae Won Yu van Kicking Giant anderzijds. De twee verspreidden de kopiën verder, en de cassettes werden een gezocht collector’s item. Op die manier kwam Liz Phair in contact met Brad Wood, en raakte ze bekend bij Gerard Cosley van Matador Records, die haar een contract aanbood. Na harde onderhandelingen ging Liz akkoord, en begon samen met Brad Wood aan de eerste opnames. In 1993 werd haar debut “Exile In Guyville” uitgebracht. Het album veroorzaakte een storm van -vooral positieve- kritieken. De verwachtingen waren hooggespannen voor het vervolg. Liz had een contract met Matador voor twee albums en een EP.
[bewerk] Fan base, hiatus en "Whitechocolatespaceegg"
In 1994 werd het tweede album "Whip-Smart" uitgebracht. De critici en de geschreven pers waren minder enthousiast, aangezien het album de hoge verwachtingen niet inloste. De doelstelling was geweest om Liz Phair in de mainstream scene te brengen, wat slechts moeizaam leek te lukken. Echter was ondertussen een vrij grote aanhang ontstaan via diverse mailing lists. Liz' aanhangers begonnen fervent de "Girlysound Tapes" te verzamelen en te verdelen. Daarnaast brachtLiz met haar EP "Juvenilia" enkele herwerkte versies van Girlysound nummers en B-kantjes uit, waaronder ook "Turning Japanese": haar versie van het gelijknamige nummer van he Vapors, uit de jaren 80. Het derde album liet zeer lang op zich wachten. Er waren complicaties met het record label, en op een bepaald ogenblik werd zelfs geheel vanaf nul herbegonnen. In die periode van hiatus nam Liz Phair enkele nummers op met Jim Ellison van Material Issue, o.a. "Rocket Boy" voor de soundtrack van de film "Higher Learning". Het duurde uiteindelijk tot 1998 voor "whitechocolatespaceegg" werd uitgebracht, in samenwerking met opnieuw Brad Wood. Het album vormde een reflectie van de groeifase die Liz Phair de afgelopen jaren had doorgemaakt: ze was volwassener geworden, ze was getrouwd en moeder geworden. Al die elementen werden in het derde album verwerkt. De reacties waren niet lovender dan het vorige album. Voor de promotie ervan toerde Liz mee met de befaamde "Lilith Fair", een Amerikaans muziekfestival voor uitsluitend vrouwelijke artiesten. Ze deelde de affiche met o.a. Sarah McLchlan, Emmylou Harris, Sheryl Crow en Missy Elliot. Ze speelde in die periode ook een aantal keren als opener voor Alanis Morisette.
[bewerk] WCSE bootleg
De eerder genoemde fan basis slaagde erin om een set van twee CD's te bemachtigen, die gekend raakten als de "WCSE-sessions". Op deze CD's stonden studio versies en nummers die niet op de uiteindelijke CD waren geraakt. Via internet werden deze opnieuw wijd verspreid. Na Lilith Fair nam Liz Phair een tijdlang afscheid van de muziekindustrie.
[bewerk] Capitol Records
In 2003 stapte Liz Phair over naar Capitol Records.
[bewerk] Persoonlijke leven
In 1995 is Phair getrouwd met regisseur Jim Staskauskas, samen hebben ze een kind, James Nicholas Staskauskas. Ze zijn nu gescheiden.
[bewerk] Discografie
[bewerk] Studio albums
- 1993 - Exile in Guyville
- 1994 - Whip-Smart
- 1998 - whitechocolatespaceegg
- 2003 - Liz Phair
- 2005 - Somebody's Miracle
[bewerk] EPs
[bewerk] Virtual Albums
- iTunes Originals - Liz Phair
[bewerk] Demos
- 1991 - "Girly Sound"
- 1996-1997 - "The whitechocolatespaceegg Sessions"
- 2003 - "The Liz Phair Sessions"
[bewerk] Non-album singles
[bewerk] Filmografie als actrice
[bewerk] Filmografie als componist
- Raising Helen (2004) (song "Extraordinary")
- 13 Going on 30 (2004) (song "Why Can't I?")
- Win a Date with Tad Hamilton!]] (2004) (song "Why Can't I?")
- How To Deal (2003) (song "Why Can't I?")
- Thirteen (2003) (song "Explain It To Me")
- Julie Johnson (2001) (song "Uncle Alvarez")
- High Fidelity (2000) (song "Baby Got Going")
- She's All That (1999) (song "Baby Got Going")
- The Horse Whisperer (1998) (song "Chopsticks")
- First Love, Last Rites (1997) (song "Erecting A Movie Star")
- Chasing Amy (1997) (song "California")
- Kids in the Hall: Brain Candy (1996) (song "Six Dick Pimp")
- Stealing Beauty (1996) (song "Rocket Boy")
- Walking and Talking (1996) (song "Go West")
- Higher Learning (1995) (song "Don't Have Time")
- Amateur (1994) (song "Girls! Girls! Girls!")
