Johan Sanctorum
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Johan Sanctorum (Oostende, 23 juni 1954) is een Vlaams cultuurfilosoof en publicist. Zijn brede interesse als criticus en polemist richt zich op alle facetten van cultuur, politiek, economie en samenleving.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Na studies filosofie aan de Vrije Universiteit Brussel bij o.m. L. Flam en L. Apostel, gaf hij in de jaren ’80 het tijdschrift “O” uit, een soort kruisbestuiving tussen journalistiek en metafysica. Tussen 1994 en 1999 was hij artistiek directeur en regisseur van de Vlaamse JeugdOpera, en componeerde ook voor dit gezelschap. Van 2000 tot 2003 was hij consultant bij het communicatiebureau van Noël Slangen, een inside-ervaring die zijn visie op spindoctors en politieke marketing grondig zou beïnvloeden. In 2003 kwam hij in contact met architect/urbanist Alfredo De Gregorio, wat het begin werd van een duurzame samenwerking. Hieruit vloeide o.m. 'Passione Urbana' voort, een boek over stedelijke architectuur en stadsherwaardering. Sinds 2004 publiceert hij in tal van tijdschriften en magazines, geeft lezingen, en onderhoudt een eigen website.
In de herfst van 2007 voerde hij de kritiek aan t.o.v. het zgn. ' Bamfordrapport' en de aanbevelingen voor de modernisering van het kunstonderwijs.
In november 2007 won hij een proces van Noël Slangen, die hem aangeklaagd had wegens een kritische artikelreeks rond spindoctors en politieke marketing. Sanctorum kreeg hier heel wat steun van de Vlaamse intelligentsia, via o.m. een steunpetitie, georganiseerd door filosoof Lieven De Cauter
In Januari 2008 gaf hij een opgemerkte 'laudatio voor Urbanus', n.a.v. de Prijs voor de Vrijheid die deze Vlaamse komiek ontving.
Johan Sanctorum is één van de auteurs van het in februari 2008 verschenen manifest van de gravensteengroep. Samen met o.a. L. Abicht, P. De Graeve en B. Maddens behoort hij tot de links-republikeinse strekking binnen de Vlaamse beweging. Hij nam later afstand van de groep na een dispuut met professor Etienne Vermeersch, die hij verweet een neo-Belgicistische lijn door te drukken.
Op 17 mei 2008 gaf Sanctorum een opgemerkte lezing in het Vlaams Parlement over 40 jaar mei 1968.
[bewerk] Uitlokken van controverse en zoeken naar samenhang
Johan Sanctorum is sterk gericht op controverse en polariseert het publiek debat. Via columns, essays en artikelreeksen in kleinere, onafhankelijke Vlaamse bladen en tijdschriften, is hij vooral actief op het vlak van cultuurfilosofie, politieke analyse, mediakritiek, en onderzoeksjournalistiek. In zijn belangstelling voor alle vormen van afwijking, dissidentie en subversiviteit, maar ook voor de strategieën waarmee ze door het systeem geneutraliseerd worden, ziet men invloeden van filosofen als Jean Baudrillard, Michel Foucault en Jacques Derrida. Kunst, cultuurpolitiek, onderwijs, architectuur en urbanisme vormen dikwijls terugkerende thema's.
[bewerk] Tegen de dictatuur van het ‘politiek-correcte’
Sanctorum verdedigt de stelling dat een democratie pas haar kracht toont, als zij ook met afwijkende meningen overweg kan, zoals racisme en negationisme. Hij is in dat opzicht een fervent tegenstander van het zgn. cordon sanitaire in België, en meer in 't algemeen van het zgn. politiek-correcte denken, dat hij opvat als een usurpatie van het discours en een nieuwe vorm van intellectuele onderhorigheid (‘endo-kolonisatie’). Het vrije internet ziet hij als een belangrijke vorm van verzet hiertegen.
In zijn optiek is de politieke macht van de 21ste eeuw niet meer ideologisch, integendeel, ze ontkent elke inhoudelijke premis en realiseert de neoliberale global village waarbinnen tegenstrijdigheden totaal onzichtbaar worden. Het marktstrategisch denken bepaalt dan uiteindelijk alle levensbeschouwelijke domeinen, cultuur en politiek incluis. Hiertegenover stelt hij een filosofie van de dissidentie en een 'politiek nomadisme'.
Ideologisch valt Sanctorum moeilijk te situeren. Zijn ecologistisch georiënteerd anarchisme vindt vooral gehoor in linkse middens, terwijl zijn republikeins anti-establishment-discours, met nadruk op identiteit en autonomie, in de Vlaamse context veeleer de rechterzijde aanspreekt.
