Horatio Nelson
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vice-admiraal Horatio Nelson, burggraaf Nelson, hertog van Bronte (29 september 1758 – 21 oktober 1805) was een Brits admiraal en wordt gezien als belangrijkste Britse opponent ter zee van Napoleon Bonaparte.
In 1794 verloor hij bij een gevecht in Corsica het zicht in zijn rechteroog. Zijn rechterarm werd verbrijzeld door een musketkogel toen hij in juli 1797 een galjoen van de Spaanse Zilvervloot wilde buitmaken in de haven van Santa Cruz op Tenerife. Hij leed aan periodieke koortsen als gevolg van malaria die hij opliep tijdens zijn diensttijd in het Caraïbisch gebied. Als zeeman was hij de meeste tijd zeeziek.
In 1801 nam hij als vicecommandant deel aan de zeeslag van Kopenhagen. Toen het er op leek dat de Denen gingen winnen, werd hem verteld dat er van het commandoschip een vlaggensignaal kwam met het bevel tot terugtrekken. Voor Nelson, die een overwinning nog mogelijk achtte, kwam dit bevel hoogst ongelegen. Hij zette zijn verrekijker aan zijn blinde oog en met de vaststelling ' Ik zie geen signaal ' liet hij de aanval voortzetten (De Engelse uitdrukking "To turn a blind eye" is op deze gebeurtenis gebaseerd). De slag eindigde met een zege voor de Britse vloot.
Nelson is o.a. bekend door de slag op de Nijl en de zeeslag bij Trafalgar waar hij het leven liet aan boord van de HMS Victory, door gericht vuur van Franse soldaten. Scherpschutters aan boord van de "Redoutable" kregen aan dek van de "Victory" een man te zien wiens mouw op de borst was gespeld. Iedere Franse matroos wist dat dit Nelson was en zijn borst vormde door de vele medailles een duidelijk doelwit. Hij werd geraakt door een dodelijke kogel die in zijn ruggengraat bleef steken. Hij werd, bij bewustzijn, benedendeks gedragen waar hij, in de wetenschap dat hij de slag had gewonnen, vier uur later overleed.
Hij had een hekel aan de Franse republikeinen. Bij het neerslaan van de republiek in Napels werden met zijn medeweten enkele honderden republikeinen uitgeleverd aan de contrarevolutionairen. De meesten werden daarna opgehangen.
Nelson was een non-conformist. Hij verliet zijn vrouw en leefde openlijk samen met Emma Hamilton, de vrouw van de Britse ambassadeur in Napels. In 1800 logeerden zij bij William Beckford in zijn neo-gotische Fonthill Abbey[1]. Beckford werd vanwege zijn homosexualiteit persona non grata bij de Britse elite en werd door iedereen gemeden.
Nelson groeide uit tot volksheld omdat hij ervoor zorgde dat het Britse rijk op alle wereldzeeën de leiding in handen kreeg. Hij was populair op een wijze die te vergelijken is met hedendaagse popsterren. Hij werd begraven in St Paul's Cathedral in Londen. Zijn standbeeld staat op Trafalgar Square op een tientallen meters hoge zuil (Nelson's Column). De stad Nelson op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland is naar hem vernoemd .
Nelson werd voor zijn overwinningen geëerd met de Orde van het Bad en twee Britse gouden medailles. Hij droeg op zijn uniform de sterren van de Turkse Orde van de Halve Maan, de Napolitaanse Orde van de Heilige-Ferdinand en de Verdienste en de Orde van Sint-Joachim, een merkwaardige Duitse ridderorde.
[bewerk] Externe link
- Meer over Nelson's onderscheidingen op [2]
- Nelson's merkwaardige chelengk is op [3] correct afgebeeld.
| Referenties: |
