Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hendrik I van Beieren (Nordhausen, 919/922 - Pöhlde, 1 november 955) was een zoon van Hendrik de Vogelaar en van Mathildis van Ringelheim. Samen met Liudolf van Zwaben en Koenraad de Rode, revolteerde hij tegen zijn broer Otto I, maar zij werden verslagen en Hendrik diende te vluchten naar het hof van Lodewijk IV van Frankrijk. Later verzoenden Hendrik en Otto zich en Hendrik kreeg in 939 het hertogdom Lotharingen toegewezen, maar moest dit al het jaar nadien terug opgeven. Door zijn huwelijk met Judith, dochter van Arnulf I van Beieren, wordt hij in 948 hertog van Beieren. Hij breidt het hertogdom uit door oorlogen met Hongarije en door de verovering van Friuli. In 952 wordt hij ook markgraaf van Verona.
Hij was de vader van:
