Heinkel He 219
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Heinkel He 219 "Uhu" was de eerste Duitse nachtjager die specifiek voor deze taak ontworpen was. Tot dan werden bestaande Bf 110-, Ju 88-, Do 17- en Do 217-ontwerpen aangepast voor deze taak. Heinkel baseerde zich op zijn vroegere P 1064 project, een multifunctionele Kampzerstörer.
Opvallende kenmerken van de He 219 waren naast de lange romp, dubbel richtingsroer en neuswiel, vooral de vooruitstekende cockpit die een uitstekend zicht bood. Bovendien was de He 219 het eerste operationale vliegtuig met schietstoel ("Katapult Anlage"). De boorduitrusting was hypermodern. Het toestel was ontworpen voor makkelijke assemblage en onderhoud.
Inhoud |
[bewerk] Ontwikkeling
De He 219V-1 vloog voor de eerste maal in november 1942 en bleek een snel en goed handelbaar jachtvliegtuig te zijn. De eerste preserie-exemplaren werden vanaf 1943 geleverd en getest door NJG 1 die o.a. in Venlo in Nederland en Sint-Truiden in België was gestationeerd. Zo zou Major Werner Streib tijdens een vlucht vijf Lancaster bommenwerpers neergeschoten hebben.
Ondanks deze overtuigende prestaties kwam de productie maar traag op gang. Dit had enerzijds te maken met productieproblemen (een te complex ontwerp en een gebrek aan DB 603 motoren), anderzijds met een gebrek aan politieke steun (die noodzakelijk was in het corrupte Derde Rijk) en meer bepaald de kritiek van Generalfeldmarschall Erhard Milch die de Ju 88G en Ju 188R prefereerde.
Ondertussen verbeterde Heinkel zijn nachtjager, o.a. door krachtigere DB 603E, L en G motoren. Zo ontstonden resp. de He 219A-5, A-6 en A-7 die nauwelijks gebouwd werden doordat deze nieuwe motoren nauwelijks beschikbaar waren. Nochtans waren deze motoren meer dan ooit nodig. De nachtjachtuitrusting werd alsmaar krachtiger en dus ook zwaarder. De prestaties van de He 219 begonnen hieronder te leiden. Zo was de Engelse testpiloot Eric Brown nauwelijks onder de indruk van de buitgemaakte He 219A die hij moest testen. Een andere vorm van kritiek die de He 219 tijdens zijn diensttijd kreeg was een te zware bewapening. Deze zware kanonnen vielen te veel op tijdens gebruik en maakte daardoor de positie van de nachtjager kenbaar aan de vijandelijke schutters. Vreemd genoeg was een andere kritiek juist het ontbreken van achterwaarts vurend geschut, ter verdediging tegen Britse Mosquito nachtjagers.
Geplande ontwikkelingen waren:
- He 219B
- Jumo 222 motoren en langere vleugels voor betere hoogteprestaties
- He 219C
- Jumo 222 motoren, langere romp en vleugels, vierkoppige bemanning
- C-1 als nachtjager
- C-2 als jachtbommenwerper
- He 319
- driekoppige, multifunctionele versie uit 1942)
- He 419
- drie- of vierkoppige, multifunctionele versie met langere vleugels en betere hoogteprestaties
- Hütter Hü 211
- lange-afstandsverkenner met Jumo 222 motoren op basis van de He 219, ontworpen door ir. Hütter
Geen van deze werden ooit voltooid, laat staan ingezet. Totale productie van de He 219 bedraagt minder dan 300 toestellen waarvan een deel nooit werd ingezet door brandstoftekort.
[bewerk] Specificaties
[bewerk] Algemeen
| Bemanning | |
|---|---|
| Lengte | 15,5 m |
| Spanwijdte | 18,5 m |
| Hoogte | 4,1 m |
| Vleugeloppervlak | 44,5 m² |
| Gewicht leeg | 8345 kg |
| Maximale startgewicht | 15.100 kg |
| Motoren | 2x 1800 PK Daimler-Benz DB 603E (ook DB 603A met 1750 PK van de He 219A-0 en A-2) |
| Bewapening | 2x 30 mm MK 108 kanonnen onder de romp 2x 20 mm MG 151/20 kanonnen in de vleugelwortels 2x 30mm MK 108 kanonnen in een schräge Musik (jazzmuziek) opstelling (schuin omhoog vurend) |
[bewerk] Prestaties
| Topsnelheid | 460 km/u op zeeniveau 585 km/u op 6000m |
|---|---|
| Actieradius | 2000 km |
| Plafond | 9800 m |
| Stijgsnelheid | 550 m/min |
